ท้องฟ้ามืดมิด
อากาศเย็นๆ บนรถโดยสาร
ถนนเส้นทางเดิม...
รถแท็กซี่ที่ฉันนั่ง รอไฟแดงเหมือนเช่นวันนั้น...ณ จุดเดิม
ความทรงจำในวันนั้นของฉัน แว่บขึ้นมาอย่างแจ่มชัด
วันสุดท้ายที่เรายังคงมีสถานะที่เธอและฉันสร้างความสุขร่วมกัน
เธอจับมือฉัน
แล้วถามฉัน
"ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น
ไม่ว่าเราจะอยู่สถานนะอะไรกัน
ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนแปลงไปแค่ไหน
เธอต้องมาร่วมงานบวชของฉันนะ
เพราะเธอเป็นคนสำคัญที่ฉันอยากให้เธอเห็น"
ฉันทำได้แค่พยักหน้า
พร้อมน้ำตา
เพราะฉันรู้ดี...ว่าสิ่งที่เป็นอยู่มันไม่ยืนยาวได้นานนัก
ในวันนี้
ฉัน "ตั้งใจ" จะทำตามสัญญาเช่นเดิม
ได้แต่รอวัน...
ที่เค้าอยากให้ฉันเห็นความสุขของเขา
และยิ้มอย่างดีใจให้กับคนรักของฉัน
ความทรงจำนั้น...ได้แค่ล่องลอยอยู่เช่นนั้น
ในวันที่ 11 มีนา ปีที่แล้ว
ในวันนี้ ฉันไม่รู้ความเป็นไปของเขา
ไม่รู้ว่าเขาอยู่ ณ จุดไหนของพื้นดิน
และไม่รู้ ว่าเขาลืมคำพูด ของเขาไปหรือยัง?
skip to main |
skip to sidebar
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น