9.30.2551

อาจไม่มีวันพรุ่งนี้

วันนี้ฝันประหลาด

ฝันว่าตัวเองตายไปแล้ว 3 วัน
แล้วฟื้นขึ้นมา

ฝันว่าฟื้นขึ้นมาเพื่อไปทำบุญ

ฝันว่าฟื้นขึ้นมาเพื่อไปพบคนหลายคนที่เค้าอยากเจอเราก่อนตาย

นึกถึงคำพูดของหลวงพ่อที่ไปวัดมาเมื่อวาน
(อาจเพราะคำพูดนั้นจึงเก็บมาฝัน)

"สิ่งที่เราไม่รู้มี 3 อย่าง...
เวลาตาย สถานที่ตาย และตายแล้วจะไปไหน
ถ้าในเมื่อคุณมีเวลาตอนนี้ที่ยังชีวิต จงทำบุญทำกุศล
อย่าได้แค่พูดว่า พรุ่งนี้ก็ได้ๆ"




อ.ศิลป์ พีระศรีจึงมีคำพูดที่สอนพวกเราเสมอ
"พรุ่งนี้ก็สายเสียแล้ว"

9.25.2551

รู้จัก เข้าใจ ยอบรับ...

ถามจริงๆเถอะ...

พวกคุณรู้จักตัวเองดีแค่ไหน

รู้ไหมว่าตัวเองชอบเรียนอะไร?
มีความถนัดอะไรมากที่สุด?
ชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร?
นิสัยเป็นยังไง?
สถานที่โปรดที่ชอบไปคือที่ไหน?
ชอบสีอะไร?
ชอบใส่เสื้อผ้าแบบไหน?
ชอบฟังเพลงแนวไหน?
นักเขียนคนโปรดคือใคร?
การ์ตูนที่ชอบล่ะ เรื่องอะไร?
เมื่อเรียนจบแล้วอยากเป็นอะไร?
อาชีพในฝันคืออะไร?
เป้าหมายในชีวิตคืออะไร?
ความฝันที่อยากคืออะไร?
อยากไปเที่ยวประเทศไหนมากที่สุด?

บลา บลา บลา...


แล้วถ้าฉันให้คุณอธิบายล่ะ...ว่า คุณคือใคร?
ลองอธิบายให้คนที่ไม่เคยรู้คณเลยสักนิดได้เปลี่ยนจากคนแปลกหน้ากลายเป็นเพื่อน

คุณทำได้กันบ้างไหมคะ???




ป.ล. ถ้าแม้กระทั่งตัวเองเรายังไม่เข้าใจ...
แล้วจะมาหวังให้ใครที่ไหนเค้าจะมาเข้าใจเรา
พอเหอะ!!!

9.23.2551

สุภาพบุรุษที่คุ้นเคย

ในชีวิตทุกคน คงมีสุภาพบุรุษท่านหนึ่งที่ทุกๆคนรู้จักกับเขาดี

สุภาพบุรุษท่านนี้จะมาเยี่ยมเยือนเวลาที่เราต้องอยู่คนเดียว
ไม่มีเพื่อนคนไหนว่าง
ไม่มีใครอยากคุยกับเรา
ทุกคนต่างมีธุระของตัวเอง

บางครั้งเราได้แต่ทำกิจวัตรประจำวันของเราไปเรื่อยๆ โดยมีท่านสุภาพบุรุษยืนอยู่ข้างๆ
โดยที่เราไม่ได้รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่า
การกินคนเดียว
ดูทีวีคนเดียว
นอนคนเดียว
นั่งจ้องคอมพิวเตอร์ตอนดึกๆคนเดียว

มันจะเกิดความรู้สึกอึนๆแปลกๆอย่างนึงขึ้นมา

เพราะมันเป็นอิทธิพลจากบุคคลคนนี้แท้ๆ


สุภาพบุรุษท่านนี้ชื่อ
“ความเหงา”


เริ่มคุ้นชื่อเค้าแล้วใช่ไหมล่ะ


แต่ถึงทุกๆคนจะคุ้นเคย แต่คงไม่มีใครอยากเจอเค้าเท่าไหร่หรอก (มั้ง?)

ฉะนั้นไม่ต้องห่วง พวกเธอทั้งหลายไม่เหงาหรอก

เพราะตอนนี้เค้าอยู่กับฉันล่ะ...

^ ^

9.22.2551

ไม่เข้าใจ

ช่วงนี้มีอะไรที่ไม่เข้าใจหลากหลายอย่าง

1.
การจัดการกับปัญหาบางอย่าง
ถ้าคนบางคนเค้าเคยทำด้วยวิธีการแบบนี้
แล้วเรากลับดำเนินการด้วยวิธีการอีกแบบหนึ่งที่ให้ผลเหมือนกัน
มันผิดมากนักเหรอวะ?

2.
ความใฝ่ฝันบางอย่างที่มันเคยอยู่ในกำมือเรา
ถ้าเราเลือกที่จะทิ้งมันไปตามการตัดสินใจของเราเอง
แล้วเกิดเสียดายขึ้นมา
มันผิดมากนักเหรอวะ?

3.
เกลียดผู้ชายที่หนีปัญหา
ทั้งๆที่เป็นสิ่งที่ตัวเองสร้างขึ้นแต่ไม่ยอมจบมันด้วยคำพูดของตัวเอง
เอาแต่ยืมมือคนอื่นแล้วแอบๆอยู่ข้างหลัง
แม่ง...ปัญญาอ่อน
(ถึงจะเป็นผู้หญิงแล้วทำสันดานแบบนี้ก็พอกัน)

4.
เพิ่งเคยได้ยินคนพูดว่า "นิสัยแกผู้หญิ๊ง ผู้หญิง"
เคยได้ยินแต่ในทางตรงกันข้าม
- -"

ป.ล. ชอบเพลงนี้
Unloveable - Mild

9.17.2551

Me to You

ถ้าฉันพูดถึง Tatty teddy อาจจะมีน้อยคนนักที่จะรู้จัก...
แต่ถ้าฉันพูดถึง หมีตัวสีเทา จมูกสีฟ้า มีรอยปะรอบๆตัว และมีคำพูดสั้นๆว่า "Me to You"
คงมีสาวๆหลายคนร้องกรี๊ดว่าชอบ ...

ช่วงนี้ หน้า desktop ฉันเป็นรูปนี้


เนื่องด้วยเจ้าหมีตัวนี้มีราคาที่ไม่เหมาะสมกับเงินในกระเป๋า
และฉันก็ไม่ได้สะสมตุ๊กตาเป็นชีวิตเหมือนสาวๆท่านอื่น
จึงได้แต่ใช้รูปภาพเป็น desktop เป็นครั้งคราว มีพวงกุญแจกุ๊กกิ๊กบ้างสมัยมัธยมกับมหา'ลัย

แล้วก็มีคนถามฉันว่า ... รู้ไหมว่าทำไมเจ้า tatty teddy ตัวนี้จึงมีตัวสีเทาและจมูกสีฟ้า

ดังนั้น...google ช่วยท่านได้!!!

ดิฉันจึงเข้าไป official site ของตุ๊กตาตัวนี้แล้วก็ต้องพบกับความประหลาดใจ

อ่านดูเองแล้วกันนะ
ref: metoyou



























ป.ล. ระหว่างอ่านและอัพรูป กุลนันท์ฟังเพลงนี้ไปด้วย
ทุกๆคืน - Portrait

9.14.2551

ความสุข... ^ ^

หลายๆคนอาจไม่เคยเชื่อว่าจะมีสถานที่ใดที่เวลาเดินช้าลง
แต่เมื่อวานเป็นอีกวันที่ฉันสัมผัสได้ว่าที่นี่ เป็นสถานที่ที่ทุกอย่างหยุดนิ่ง
ศิลปากร...ทับแก้ว


13 กันยายน 2551
เป็นอีกหนึ่งวันที่มีความสำคัญกับใครคนหนึ่งอย่างยิ่งยวด
ที่บุคคลท่านนั้นได้กล่าวไว้ว่า ท่านเพิ่งเกิดความรู้สึกอย่างนี้เป็นครั้งแรก ว่าตัวท่านเป็นนางเอก
(แน่นอนว่าท่านไม่ได้แต่งงาน ^ ^)

ผศ.สุรีรัตน์ บุรณวัณณะ อาจารย์อันเป็นที่รักหนึ่งในภาควิชาจิตวิทยาและการแนะแนวของพวกเราได้ครบถึงเวลาเกษียณอายุราชการการทำงาน ที่ท่านบอกว่า สอนที่นี่มาตั้งแต่อายุ 25 ปี (เป็นระยะเวลา 35 ปีถ้วน)


วันนี้เป็นวันที่ทำให้ฉันเชื่อ
ที่อาจารย์ท่านหนึ่งเคยกล่าวกับฉันไว้...
“คนที่เป็นอาจารย์ก็ได้แค่เฝ้ารอวันนี้เท่านั้น นับว่าเป็นรางวัลอันดีที่สุดในอาชีพแล้ว”


ฉันที่เป็นหนึ่งในเสี้ยวของการจัดงานในครั้งนี้ รู้สึกภาคภูมิใจ
ที่ได้สร้างความสุขและแสดงความเคารพให้กับอาจารย์
ก่อนที่ท่านจะได้เดินทางท่องเที่ยวตามที่ท่านชอบ

และนี่คงเป็นอีกหนึ่งในหลายวันที่เราได้เจอพี่ๆ น้องๆ เพื่อนๆ ที่เราห่างหาย



บางครั้งชีวิตคนเราก็เกิดความสุขได้โดยไม่ต้องอาศัยเงินทองเลยจริงๆ
เพราะเหตุนี้จึงมีงานมากมายที่ฉันเต็มใจทำโดยไม่ต้องการสิ่งตอบแทนเป็นตัวเงิน

edit

9.12.2551

เบื่อ

คุณเคยรู้สึกเบื่อตัวเองไหม??

ตอนนี้ฉันเบื่อล่ะ...

เบื่ออารมณ์ชั่ววูบ
เบื่อความคิดไม่เข้าท่า
เบื่อสมองและจิตใจตัวเอง
เบื่อที่เป็นผู้หญิงงี่เง่า

เบื่อที่ต้องเป็นตัวตนที่ฉันไม่อยากเป็น



เบื่อมากกกกกกกกกกกกกกกกก

9.08.2551

ยิ้ม ยิ้ม...

นี่ๆ
คุณเคยอ่าน "ควันใต้หมวก" ไหม??

ที่เค้าว่า คนที่เหมือนกันจะโคจรมาพบกัน...
หรือคนที่ต่างกันคนละโลกจะมีช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาทีที่ได้เจอกันได้


วันนี้ชั้นได้เจอมันตบหน้าเข้าอย่างจังเลยล่ะคุณ


แถมเป็นการตบหน้าที่หัวเราะก๊ากเลยเชียวนะคุณ




วันนี้เปิดกลับไปเจอหน้าไดอารี่ของพี่ปอย-Portrait
ที่เมื่อก่อนตามอ่านอยู่เป็นระยะใน diaryis

ไดอารี่วันที่ 21 กรกฎาคม 2549



มีใครคนนึงที่ ณ ปัจจุบันเค้าเข้ามาเดินอยู่ในชีวิตชั้นทุกวี่วัน
ส่ง comment ไว้ในวันเดียวกันนี่หว่า
(ไม่เคยสังเกตเลย - -")

และจนบัดนี้ เราต่างมารู้ที่หลังนี่นะว่าไปดูคอนเสิร์ตในหน้าไดอารี่นั้นมาเช่นกัน

จะว่าไป... คอนเสิร์ตในวันนั้นมันเปลี่ยนอะไรหลายอย่างในชีวิตของชั้นนะ


^___^

ป.ล. คิดถึงเพลงนี้

9.06.2551

มีแต่คิดถึง

ครั้งแรกที่ดู MV นี้ในทีวี...จากคำบอกเล่าของเพื่อนว่าแกน่าจะชอบ
กุลนันท์นั่งน้ำตาไหล

ไม่ใช่ความรู้สึกเศร้าใจ
แต่น้ำตานั้นมันเกิดจากความเชื่อที่มีอยู่ในใจ

เพราะฉันเชื่อและนับถือในความรักที่ใครสักคนมีให้กันเป็นระยะเวลายาวนาน
และคนเหล่านั้นยังคงรักษาสัญญาเหล่านั้นไว้ในใจเสมอ

ฉันก็ทำเช่นนั้นเหมือนกัน

ยังคงรักษาสัญญาที่เคยให้กับใครไว้เสมอ
ถ้าฉันอาจจะทำไม่ได้ฉันไม่เคยให้คำสัญญากับใครไว้

วันนี้ ฉันกลับมานั่งหามาดูอีกครั้ง

เพราะฉันเชื่อในคำสัญญา...
และฉันทำได้แค่คิดถึงรักแรกของฉันเท่านั้น

9.05.2551

วุ่นวายได้อีกไหม

ช่วงนี้จะสามารถมีอะไรมาทำให้ยุ่งกว่านี้ได้อีกไหมเนี่ย??
(เชื่อเถอะว่ามี -_-")

การค้นหามนุษย์ 500 คนในประเทศไทยที่ทำงานประเภทเดียวกัน
และสถานการณ์ปัจจุบันทำให้คนกว่าครึ่งในประเทศไทยเลิกทำอาชีพนี้ไป
ทำให้มันยุ่งยากมากขึ้นไปอีก

เดือนกันยายน
เดือนแห่งการเตรียมงานเกษียณอายุราชการ
ทำงานนี้มันทั้ง 2 มหาลัยเลยนิ กุลนันท์

15 กันยายน วนกลับมาอีกครั้งแล้วเหรอเนี่ย
วันศิลป์ พีระศรี วันของนักศึกษาศิลปากร
เรามาฉลองกันดีกว่า!!!

แต่
รู้สึกตัวอีกที นี่ใกล้ปลายปีอีกแล้วรึ??
เวลามันผ่านไปเร็วจริงๆ

(ถ้าใกล้ถึงต้นปีหน้า นี่ชั้นก็จะอายุ 25 แล้วเหรอวะเนี่ย??)



ปีนี้และปีหน้าคงเป็นปีแห่งการเปลี่ยนแปลงจริงๆแหละ

หวังว่าจะเป็นการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นนะ

อย่างน้อยก็หวังให้เกิดการเปลี่ยนตำแหน่งของมนุษย์ที่หน้าด้านเกาะเก้าอี้ไม่ยอมปล่อยล่ะนะ





ป.ล. ดูเดี่ยว 7 จบล่ะ
รู้สึกว่าพอเราอายุมากขึ้นแล้วมันขำน้อยลง
เพราะสิ่งเหล่านั้นเราพูดถึงกันอยู่ทุกวี่วัน
ขำอยู่เรื่องเดียว art ตัวแม่นี่ล่ะ
(ใครดูแล้วกรุณาบอกด้วยว่าอิฉันเป็นแบบนั้นหรือไม่ ขอบคุณล่วงหน้า)

9.01.2551

หยิ่ง

พวกคุณเคยรู้สึกเหงาไหม

ไม่ว่าจะทำงานมากเท่าไร ไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหนก็เหงา
ถึงแม้จะมีเพื่อนมากมาย มีใครต่อใครชวนไปไหนต่อไหนก็เหงา
ถึงแม้จะโทรคุยกันมากแค่ไหน ก็ยังเหงา


คนเราเกิดมาคนเดียว ก็ต้องอยู่ได้ด้วยตัวคนเดียว
ไม่ว่าฉันจะอยากเจอใครสักคนมากแค่ไหน แต่เราไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรใครทั้งสิ้น
เพราะใครๆ ต่างก็มีธุระของตัวเองกันทั้งนั้น


ฉันสร้างและเรียกร้องพื้นที่ของตัวเองเองนี่นา


ฉันขอโทษที่ฉันงี่เง่า อ่อนแอ เรียกร้อง เอาแต่ใจ



ไม่ต้องใส่ใจขนาดนั้นหรอก เดี๋ยวฉันก็หาย...แค่ต้องการบอกให้ใครสักคนฟังเท่านั้น

นี่ไง...บอกแล้วว่าฉันน่ะหยิ่ง แถมยังเอาแต่ใจด้วยนะ (^ ^)