ครบร้อย

เร็วเหมือนกันนะ...
ที่ฉันฟุ่มเฟือยความคิดและตัวหนังสือจนกระทั่งมันถึง 100 entrys แล้วหรือนี่

ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
คนในบ้านฉันถูกสั่งสอนกันมา
ว่าเรื่องของมนุษย์ที่จะเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดา ขอให้เราอยู่บนความไม่ประมาท

แล้วเราเคยคิดไหม
ว่าเมื่อเราเกิดมาครั้งนึง เราเกิดมาเพราะอะไร
เพื่อทำตามเป้าหมาย?
เพื่อรักใครสักคน?
เพื่อใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆ?
หรือเพื่ออะไรกันแน่??

ฉันรู้เสมอว่าคนเราเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม
เมื่อใดที่เราหมดทุกข์ เราก็ตาย
แต่ก่อนฉันตาย ฉันอยากเห็น...
ว่าฉันสามารถทำอะไรเพื่อคนอื่นมากพอ
เพียงพอที่จะมีใครบางคนเสียสละเวลาอันมีค่าในชีวิตเพื่อแสดงความเสียใจในวันที่ฉันไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว




ตอนมัธยม ฉันเคยฝากเพลงโปรดเพลงนึงไว้ให้กับคนที่ฉันรัก
"ถ้าฉันไม่ตื่น"


ป.ล. จำได้ว่าเคยเขียนเรียงความส่งอาจารย์ภาษาไทยตอน ม.6 เรื่องนี้ด้วย