8.31.2552

Ponyo on the Cliff by the Sea กับน้ำท่วมบางกอก



เมื่อวานไปดูเรื่องนี้มา.............

น่ารักมาก ^-^

แลกกับการขึ้นรถไฟฟ้าที่เปียกชุ่มเหมือนน้ำท่วมรถ
เดินที่อนุสาวรีย์ฟ้าผ่าเปรี้ยง ฝนฟ้าคะนองไม่ยอมหยุด
พื้นทางเดินลื่น น้ำเอ่อแบบที่ทำให้เราสไลด์ตัวได้ทุกเมื่อ
มาต่อแท็กซี่ที่ต้องวิ่งฝ่าบ่อน้ำเท่าฟุตบาท
พอขึ้นรถได้ รถก็ติดอีกชั่วโมงครึ่งตอนใกล้เที่ยงคืน
น้ำท่วมมิดล้อรถ
น้ำทะลักเข้าที่นั่งผู้โดยสาร
และคอยลุ้นว่าเครื่องจะดับไหม

คุ้มไหมคะ??

8.27.2552

this, too, will pass...

ฉันคิดเสมอ

ว่าประสบการณ์ในชีวิต เป็นสิ่งที่เราต้องค้นหาด้วยตัวเอง
ถ้าฉันไม่คว้าด้วยตัวเอง ก็ไม่มีใครมาหยิบยื่นให้บ่อยนัก
ฉันจึงต้องทำงานหนัก เพื่อเพิ่มส่วนที่ขาดหาย
เพื่อเพิ่มเติมช่วงเวลาที่คนอื่นออกไปหาประสบการณ์ชีวิต ในช่วงที่ฉันมานั่งเรียน

ฉันเชื่อว่า สิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่ ฉันได้รับโอกาสที่ท้าทายและทำมากกว่าใครหลายคนที่ดำรงอยู่ในสถานะเดียวกัน

แต่บางครั้งมันไม่ง่ายนัก ถ้าฉันต้องดำเนินชีวิตที่เต็มไปด้วยความเครียดท่วมสมอง
และคงมีใครหลายคนที่เป็นเช่นเดียวกันกับฉัน

แต่มันคงไม่ยากเท่า

กับการที่คนที่อยู่ใกล้ๆฉัน เค้าไม่ได้มองเช่นนั้น

ถ้าคนที่อยู่ใกล้ๆฉัน เค้าไม่ได้ให้กำลังใจและเชื่อมั่นในสิ่งที่ฉันทำ
และมีแต่คำพูดที่คล้ายจะบอกว่าฉันทำอะไรเกินตัว และคล้ายจะไม่เชื่อว่าฉันสามารถรับผิดชอบชีวิตที่ฉันดำรงอยู่ได้

คำพูดเหล่านั้น มันคล้ายกับว่า ฉัน “ไม่สามารถ” ทำมันได้

ฉันทราบดีว่าเจตนานั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย
เจตนานั้นไม่มีความประสงค์ร้ายเคลือบแฝงอยู่

แต่รู้อะไรไหม

ฉันต้องการแค่ กำลังใจเท่านั้น

ฉันไม่เคยเรียกร้องอะไรที่มันยากไปกว่าคำพูดปลอบประโลมว่า “เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป”

ถึงแม้ชีวิตมันจะยาก

และบางครั้ง ฉันอาจไม่ค่อยมั่นใจกับมันนัก

แต่ช่วยเชื่อแทนฉันได้ไหม...
เชื่อโดยไม่มีเงื่อนไข

ว่า ...


เดี๋ยวมันจะผ่านไป

8.18.2552

คิด คิด คิด ...

รู้สึกว่าพักนี้ นาฬิกาในตัวเองเดินเร็วขึ้น

ช่วงไหนงานล้นตัว ก็ล้นจนไม่มีเวลากระดิก
แต่พอว่าง ก็อยากนอนนิ่งๆ ไม่อยากคิดอะไร

การอ่านหนังสือใหม่ๆ ที่คาดว่าน่าจะชอบ
การฟังเพลงใหม่ๆ ที่อยากฟัง
การไปสถานที่ใหม่ๆ ที่ทำให้ตื่นเต้น

เราหาเวลาที่ทำเรื่องแบบนั้นได้ยากเหลือเกิน

เมื่อวานเป็นวันแรกที่รู้สึกอยากอ่านหนังสือ

แต่เหมือนจะพยายามบังคับตัวเองให้อ่านหนังสือที่ซับซ้อนและต้องคิดเยอะๆ ไม่ได้

เพราะมันจะเครียด

ลืมนิสัยที่เคยอ่านหนังสือ วันละเล่ม นิตยสารวันละเล่ม การร์ตูนวันละ 4-5 เล่มไปแล้ว...

รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่เด็กตัวน้อยที่ชอบค้นหาและเรียนรู้แบบเดิมอีก


ใจจริงตอนนี้อยากเขียนอะไรอีกตั้งมากมาย

แต่มันคิดไม่ออกชั่วขณะ

คิดไม่ออกเลย ให้ตายเหอะ...

อาจเพราะวันนี้
ได้กลับไปดู "หมานคร"
หนังที่เคยสร้างความฝันและแรงบันดาลใจให้มากมาย

คิดถึงความรู้สึกแบบนี้จัง ^^

8.11.2552

พันบาท...

เมื่อเช้า ไปเกษตรฯ ขึ้น taxi จากหน้าคอนโดเหมือนปกติ
แต่สิ่งที่ไม่ปกติ คือ ที่พื้นรถมีแบงค์พันตกอยู่

เลยเก็บขึ้นมา
และตั้งใจว่าจะเอาเงินนั้นไปทำบุญ

เล่าให้ใครๆ ฟัง
ทุกคนต่างพูดว่าดีแล้ว

เพราะสิ่งที่มันไม่ใช่ของเรา
หรือเราได้มันมาอย่างไม่เป็นธรรม

อาจทำให้เราต้องสูญเสียมากกว่าที่ได้มา


เพราะถ้าเราได้สิ่งใดสิ่งหนึ่งมา
เราก็ต้องสูญเสียสิ่งหนึ่งไป

เหมือนเป็นสัจธรรมของชีวิต...