ฉันคิดเสมอ
ว่าประสบการณ์ในชีวิต เป็นสิ่งที่เราต้องค้นหาด้วยตัวเอง
ถ้าฉันไม่คว้าด้วยตัวเอง ก็ไม่มีใครมาหยิบยื่นให้บ่อยนัก
ฉันจึงต้องทำงานหนัก เพื่อเพิ่มส่วนที่ขาดหาย
เพื่อเพิ่มเติมช่วงเวลาที่คนอื่นออกไปหาประสบการณ์ชีวิต ในช่วงที่ฉันมานั่งเรียน
ฉันเชื่อว่า สิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่ ฉันได้รับโอกาสที่ท้าทายและทำมากกว่าใครหลายคนที่ดำรงอยู่ในสถานะเดียวกัน
แต่บางครั้งมันไม่ง่ายนัก ถ้าฉันต้องดำเนินชีวิตที่เต็มไปด้วยความเครียดท่วมสมอง
และคงมีใครหลายคนที่เป็นเช่นเดียวกันกับฉัน
แต่มันคงไม่ยากเท่า
กับการที่คนที่อยู่ใกล้ๆฉัน เค้าไม่ได้มองเช่นนั้น
ถ้าคนที่อยู่ใกล้ๆฉัน เค้าไม่ได้ให้กำลังใจและเชื่อมั่นในสิ่งที่ฉันทำ
และมีแต่คำพูดที่คล้ายจะบอกว่าฉันทำอะไรเกินตัว และคล้ายจะไม่เชื่อว่าฉันสามารถรับผิดชอบชีวิตที่ฉันดำรงอยู่ได้
คำพูดเหล่านั้น มันคล้ายกับว่า ฉัน “ไม่สามารถ” ทำมันได้
ฉันทราบดีว่าเจตนานั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย
เจตนานั้นไม่มีความประสงค์ร้ายเคลือบแฝงอยู่
แต่รู้อะไรไหม
ฉันต้องการแค่ กำลังใจเท่านั้น
ฉันไม่เคยเรียกร้องอะไรที่มันยากไปกว่าคำพูดปลอบประโลมว่า “เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป”
ถึงแม้ชีวิตมันจะยาก
และบางครั้ง ฉันอาจไม่ค่อยมั่นใจกับมันนัก
แต่ช่วยเชื่อแทนฉันได้ไหม...
เชื่อโดยไม่มีเงื่อนไข
ว่า ...
เดี๋ยวมันจะผ่านไป
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น