ความคิด...

ท้องฟ้ามืดมิด
อากาศเย็นๆ บนรถโดยสาร
ถนนเส้นทางเดิม...

รถแท็กซี่ที่ฉันนั่ง รอไฟแดงเหมือนเช่นวันนั้น...ณ จุดเดิม


ความทรงจำในวันนั้นของฉัน แว่บขึ้นมาอย่างแจ่มชัด


วันสุดท้ายที่เรายังคงมีสถานะที่เธอและฉันสร้างความสุขร่วมกัน

เธอจับมือฉัน
แล้วถามฉัน

"ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น
ไม่ว่าเราจะอยู่สถานนะอะไรกัน
ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนแปลงไปแค่ไหน

เธอต้องมาร่วมงานบวชของฉันนะ

เพราะเธอเป็นคนสำคัญที่ฉันอยากให้เธอเห็น"

ฉันทำได้แค่พยักหน้า
พร้อมน้ำตา

เพราะฉันรู้ดี...ว่าสิ่งที่เป็นอยู่มันไม่ยืนยาวได้นานนัก

ในวันนี้
ฉัน "ตั้งใจ" จะทำตามสัญญาเช่นเดิม


ได้แต่รอวัน...
ที่เค้าอยากให้ฉันเห็นความสุขของเขา
และยิ้มอย่างดีใจให้กับคนรักของฉัน







ความทรงจำนั้น...ได้แค่ล่องลอยอยู่เช่นนั้น
ในวันที่ 11 มีนา ปีที่แล้ว


ในวันนี้ ฉันไม่รู้ความเป็นไปของเขา
ไม่รู้ว่าเขาอยู่ ณ จุดไหนของพื้นดิน

และไม่รู้ ว่าเขาลืมคำพูด ของเขาไปหรือยัง?

ปีนี้...

ปีนี้ ...
เริ่มปีมาด้วยการเลี้ยงรุ่นสองที่ติดกัน
ศึกษาฯ วันที่ 31 มกราคม (ชื่องาน "กล้วยไม้บานในใจ")
สาธิตฯ วันที่ 14 กุมภาพันธ์ (ชื่องานยาวไปไหนคะอาจารย์ "คืนสู่เหย้าศิษย์เก่าสาธิตอยุธยา วันแห่งความรัก ค่ำคืนแห่งความสุข พบปะสังสรรค์รักกันน้องพี่")

**คุยกันกับเพื่อนๆ ว่างานเลี้ยงรุ่นสาธิตฯที่เค้าจัดวันวาเลนไทน์ เพื่อต้องการขายบัตรคู่ แต่หารู้ไม่ พวกเราโสดกันเยอะแยะ ไม่งั้นถ้ามีภารกิจก็คงไม่ไปซะเลย 5555+

ปีนี้ ...มีงานบุญงานบวชจำนวนมาก

เพื่อนในรุ่นแต่งงาน 1 คน
ปลายฝน เอกสังคมฯ
เพื่อนๆ ตื่นเต้นแทนอย่างมาก นั่งคุยกันเรื่องชุด เรื่องงานตั้งแต่เดือนธันวา (เห่อเกิ๊นนน)
เกิดคำถามตามมา...เอกจิตฯเมื่อไหร่จะแต่ง ? -_-"
ไม่ใช่กุลนันท์คนนึงล่ะ

เพื่อนเรียนจบหลายคน
น้องเรียนจบแน่ๆ 2 คน...อีกคนยังไม่แน่
แล้วตูล่ะ เมื่อไหร่จะจบ - -" ต้องจบปีนี้สิวะ!!!
(สั่งตัวเองไว้... ทำซะเซ่...)

น้องเพื่อนบวช งานใหญ่ทีเดียว
อยากไปงานบวชเพื่อนเหมือนกันนะ ปีนี้

ปีนี้ ...
ได้เงินแต๊ะเอียแบบตั้งตัวได้
เก็บไว้ครึ่งนึง
1 ใน 8 ส่วนขอทำตามใจตัวเอง
1 ใน 3 ส่วนเอามาสำรองการกินอยู่
(กิเลสมา ปัญญาหาย... กลับไปดูหน้าที่แล้ว - -")

ปีนี้ ...
น่าจะเป็นปีที่ได้เริ่มสิ่งใหม่ๆ หลายสิ่ง
ก็อายุจะ 25 ปีนี้แล้วนี่...

สวัสดีนะจ๊ะ มกราคม

on&on

ความคิดของตัวเองมันเป็นแบบนี้

ฉันเชื่อเสมอว่าความรักและอนาคตของมนุษย์ไม่เคยแน่นอน

ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงได้เสมอ ใครจะรู้

ฉันจึงไม่เคยกำหนดและวางแผนกับความรู้สึกของตัวเอง

ฉันจึงตอบคำถามหลายๆคำถามไม่เคยได้

ฉันได้แค่คิดว่า ฉันทำพยายามทำไปเรื่อยๆ เท่าที่ฉันทำได้

ฉันไม่เคยคิด ว่าความรักของฉันจะเริ่มและหมดไปเมื่อไหร่

และฉันก็ไม่รู้ว่า ความรู้สึกของฉันจะเปลี่ยนแปลงไปหรือไม่

ถึงเราจะกลัวอนาคตไปก็เท่านั้น

แล้วจะให้ฉันวางแผนกับความรู้สึกของฉันเพื่ออะไร

เพราะใครๆ ก็น่าจะเห็น สิ่งที่เราเคยเชื่อมากว่าสิบปีมันยังเปลี่ยนได้

ฉันคงตอบได้เพียงว่า ฉันจะทำสิ่งเหล่านี้ไปเรื่อยๆ

เพราะคำว่า on and on มันคงมีอยู่จริงมากกว่าคำว่า forever

ใช่ไหม??

กิเลสมา ปัญญาหาย...

ตั้งแต่เริ่มเขียน blog นี้
พฤติกรรมบ้าเครื่องสำอางของกุลนันท์เริ่มบังเกิดค่ะ...
ตอนนี้เพื่อนๆเริ่มตราหน้าว่าแรดขึ้น
(แต่เห็นมึงจะซื้ออะไรกันก็ถามกูทุกทีล่ะน่า...)
จนมีบางคนบอกว่า ถ้ามึงเรียนจบไปหางานบริษัทเครื่องสำอางสิ จะได้มีความสุข - -"

ช่วงนี้เพื่อนสาวนางหนึ่งจะไปเกาหลีเป็นครั้งที่ 800
หลังจากที่ซื้อ คสอ. match ใหญ่ไปเมื่อครึ่งปีกว่ามานั้น
มันเริ่มร่อยหรอ
เพราะอิชั้นใช้มันทุกวัน สนุกมันทุกวัน ทดลองมันทุกวัน
(แต่ฝีมือไม่ได้พัฒนาขึ้นเท่าไหร่เลย - -")
เลยนั่งค้นข้อมูลก่อนตัดสินใจซื้อ (ตามเคย...)

555+

งั้น ...มาดู wish list กัน

อยากได้ no.4 สีส้ม
ช่วงนี้บ้าคลั่งอะไรที่มันวิ๊งๆ kira kira...haha ^___^


หรือจะหันมาซบอก อันเดิมดีหว่า??


อันนี้เคยใช้แล้วหลอดนึง ชอบมากกกก
วิ๊งได้ใจ เนื้อลื่นๆด้วย แต่เห็นราคาในไทยแล้วสยอง ซื้อไม่ลง


ใจจริงอยากได้ eye shadow ของ majolica ด้วย...
แต่ไอ้นี่มันแบรนด์ญี่ปุ่นค่ะคุณขา เพื่อนไปเกาหลี
แล้วไปลองที่เคาเตอร์มาแล้วสีมันไม่จัดมาก วิ๊งซะมากกว่า
เดี๋ยวจะโดนเรียกว่าเป็น Gal มากไปกว่านี้ เลยอดใจไว้
(รู้สึกว่าจะลอง GD852 นะ แต่สีเทามันอ่อนด้วยอ่ะ...
ไม่เข้มเลยไม่เอา ไม่สะใจเจ๊ เพราะจุดประสงค์คืออยากทำ smoky eyes ชอบบบ *^^*)



กลอสสี PK102 สวยเนอะ...
แต่ที่มีอยู่ยังเยอะเกิน เลยตัดใจ


โชคดีที่ดิชั้นไม่ใช่มนุษย์ที่หลงใหล package สไตล์เจ้าหญิง
ไม่งั้นตายๆๆๆๆ


จริงๆ อยากลอง BB ของเกาหลีด้วย
แต่ก็คิดว่าไม่ได้ลองเอง กลัวจะออกมาวอก
เพราะหน้าเหลืองมาก


ยิ่งเขียน ยิ่งอ่าน ยิ่งเลอะเทอะค่ะกุลนันท์...
เอาเป็นว่า...
ทุกการตัดสินใจจะขึ้นอยู่กับความจำเป็นและเงินในกระเป๋านะคะ ^_____^

ครบร้อย

เร็วเหมือนกันนะ...
ที่ฉันฟุ่มเฟือยความคิดและตัวหนังสือจนกระทั่งมันถึง 100 entrys แล้วหรือนี่

ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
คนในบ้านฉันถูกสั่งสอนกันมา
ว่าเรื่องของมนุษย์ที่จะเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดา ขอให้เราอยู่บนความไม่ประมาท

แล้วเราเคยคิดไหม
ว่าเมื่อเราเกิดมาครั้งนึง เราเกิดมาเพราะอะไร
เพื่อทำตามเป้าหมาย?
เพื่อรักใครสักคน?
เพื่อใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆ?
หรือเพื่ออะไรกันแน่??

ฉันรู้เสมอว่าคนเราเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม
เมื่อใดที่เราหมดทุกข์ เราก็ตาย
แต่ก่อนฉันตาย ฉันอยากเห็น...
ว่าฉันสามารถทำอะไรเพื่อคนอื่นมากพอ
เพียงพอที่จะมีใครบางคนเสียสละเวลาอันมีค่าในชีวิตเพื่อแสดงความเสียใจในวันที่ฉันไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว




ตอนมัธยม ฉันเคยฝากเพลงโปรดเพลงนึงไว้ให้กับคนที่ฉันรัก
"ถ้าฉันไม่ตื่น"


ป.ล. จำได้ว่าเคยเขียนเรียงความส่งอาจารย์ภาษาไทยตอน ม.6 เรื่องนี้ด้วย

ศาลาธรรมโมทัย...

คิดถึงทับแก้ว.......!!!

ป.ล. สังเกตได้ว่าคนรุ่นเรา รูปสมัยเรียนจะมืดๆ
จริง...!!!

10 มกราคม...

วันที่ 10 มกราคม วนเวียนกลับมาอีกครั้ง

วันนี้เป็นวันเกิดของใครคนนึง
และนี่คงจะเป็นสาส์นที่ฉันตั้งใจเขียนเพื่อส่งไปถึงเค้าทางอ้อม โดยได้แต่หวังว่าเค้าคงจะได้เข้ามาอ่าน (หรือเปล่าก็ไม่รู้)

10 มกราคม 2552
วันนี้ครบอายุ 1 ปี ของตุ๊กตาหมีลายดอกสีชมพู ตาพริ้ม

และครบอายุ 8 ปี ของตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลหน้าบู้บี้ ตุ๊กตาตัวแรกในชีวิตที่ฉันทำด้วยตัวเอง (สบายดีกันไหมคะน้องหมี คิดถึงจัง ^^ เราไม่เคยเจอกันอีกเลยนะ

และคงจะเท่ากับ 10 ปีกว่าๆของมิตรภาพของพวกเราที่ยังคงดำเนินไป



ปีนี้ คงจะเป็นปีแรกที่ฉันไม่อยากจะหาอะไรให้เธอเป็นพิเศษ เพราะฉันรู้ว่าเธอคงเดือดร้อนใจ

ถ้าจะพูดจริงๆ ... ฉันก็ไม่รู้จะอวยพรอะไรกับเธอมากนัก นอกจากคำว่า

"สุขสันต์วันเกิดนะ

ฉันขอให้เธอทำทุกๆ ปีได้เป็นปีที่มีความสุขเสมอ
ได้อยู่กับบุคคลที่เธอรักและทำให้พวกเขามีความสุขที่สุด
เฉกเช่นที่ฉันเคยมีและยังคงระลึกถึงมันอยู่เสมอ แม้เราจะไม่ได้เจอกันก็ตาม

(รู้ไหมถ้าเธอทำตัวไม่มีความสุขฉันจะโกรธเธอมากเลยนะ
เพราะเธอก็น่าจะรู้ว่าการที่ฉันทำเช่นนี้ ฉันอยากเห็นความสุขของเธออยู่เสมอ)



ปีนี้อายุครบ 25 ปีแล้ว... ทำบุญเยอะๆนะ"

อือ จบมันห้วนๆอย่างนี้ล่ะ

ป.ล. ตอนแรกฉันตั้งใจจะให้ไดอารี่หน้านี้มันซึ้งๆ
แต่ฉันทำไม่ได้ 555+

ป.ล.2 เขียนเสร็จแล้วฉันเขินว่ะ 555+ (จะเขินทำไมวะตู - -")

ป.ล.3 ฉันอยากเห็นรูปน้องหมีที่น่ารักของฉันทั้ง 2 ตัวแฮะ
ถ้าการขอนี้มันไม่มากนัก ช่วยถ่ายรูปส่งมาให้ดูหน่อยสิ (คงขอมากไปสินะ)

ฉันผิดหรือไง??

วันนี้ตอนเดินกลับห้อง แวะซื้อขนมปังจาก S&P สาขาบิ๊กซีสะพานควาย
เห็นขนมปังกระเทียม ใส่ถุงแพ็คละ 2 ชิ้น
ติดราคาที่ตระกร้า

"ขนมปังกระเทียม ฿24/4 ชิ้น"

ในใจคิด
"ติดราคาผิดชัวร์...ทำไมมันมั่วซั่วแบบนี้วะ"

เลยจงใจหยิบมา 2 แพ็คมาจ่ายเงิน

เดินเข้าไป พนักงานยิ้มแย้ม...ทักทายสวัสดี ก็ยิ้มตอบกลับไป

พนักงานคิดเงิน : 48 บาทค่ะ
ดิฉัน: อ้าว...ติดราคาไว้ 4 ชิ้น 24 บาทนะคะ
พนักงานเดินไปดูป้าย หันมาด้วยหน้าไม่สบอารมณ์
พนักงาน : อันนี้ราคาผิดค่ะ
ดิฉัน : ค่ะ...งั้นเอาห่อเดียวค่ะ

ปฏิกิริยาเปลี่ยนไปทันที
จากตอนแรกยิ้มแย้ม ทำหน้าบูดทันควัน
(ดิฉันไม่ได้คิดไปเอง...พนักงานขว้างเหรียญใส่เครื่องคิดเงินนี่มันปฏิกิริยาแบบปกติใช่ไหม๊??)


วันนี้ดิฉันไม่หงุดหงิด... พอใจแล้วล่ะ
ไม่ใช่ว่าพนักงานจะชุ่ยๆ กันตามสบายแบบนี้


ดิฉันผิดหรือ???

ป.ล. ตอนแรกว่าจะถ่ายรูปป้ายราคามา แต่ไม่มีกล้อง

พระอาทิตย์ของฉัน

ช่วง ม.ปลาย เคยมาสอบตรงที่ธรรมศาสตร์รังสิตครั้งนึง
แต่ประกาศผลที่ท่าพระจันทร์ ...เลยนั่งรถมาดูผลกับเพื่อน
ผลสรุปคือ หลงทาง - -" และสอบไม่ติด

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ตัวเองพยายามหาเหตุไปเยือนริมแม่น้ำเจ้าพระยาโซนนั้นอยู่เป็นประจำ

มีงานบางชิ้นที่เค้าไม่ได้บังคับสถานที่
ถ้าเป็นงานของตัวเองก็ไปหาข้ออ้างไปแถวนั้นบ้าง
บางทีก็ชักจูงเพื่อนๆในกลุ่มให้ไปทำงานแถวนั้นกันเท่าที่ทำได้

เมื่อใดที่นึกครึ้มใจ
อยากไปเดินเล่นและมีเวลาเอื้ออำนวยบวกกับรถไม่ติดมากนัก
จะเห็นกุลนันท์ไปเดินคนเดียวบ่อย...
บางที ก็ชวนผู้ชาย (บางคน) ไปเดทแถวนั้นบ้างบางคราว

วันนี้...

เพลงนี้ชวนคิดถึงถนนพระอาทิตย์อันแสนคุ้นเคย

พระอาทิตย์ที่รัก...
ฉันไม่สามารถกล่าวถึงเธอได้ทุกเหตุการณ์ที่ฉันคำนึง
ฉันจดจำได้เพียงความรู้สึกข้างเคียง

เธอมอบความสุขให้ฉันหลายครา
และเมื่อใดที่ฉันอยากสบายใจ
เราคงจะได้พบกัน

"พระอาทิตย์ที่รัก"

เราๆเขาๆ

ไม่ชอบเลย...เวลาที่เราเป็นตัวของตัวเองแล้วมันทำให้คนอื่นเดือดร้อน



ไม่ใช่ความผิดของเค้า ที่เค้าเป็นคนแบบนั้น

และมันอาจไม่ใช่ความผิดของเราเช่นกัน ที่เราเป็นแบบที่เราเป็น



แต่นิสัยดั้งเดิมของเรา มันอาจทำให้ใครคนนึง

มีชีวิตยุ่งยากและวุ่นวายมากขึ้นเพราะเรา


เรื่องที่เรามองว่าไม่เห็นจำเป็นต้องทำแบบนั้น มีวิธีแก้ปัญหาไม่เหมือนกัน

เค้ากลับมองว่ามันเป็นปัญหา

บางครั้ง...ปากเค้าก็บอกว่าไม่ใช่ๆ เค้าไม่ได้เดือดร้อน


แล้วเราควรจะต้องทำยังไง(วะ??)


เริ่มด้วยเรื่องซีเรียสแต่ต้นปี

อย่างไรก็ตาม... Hello ปีใหม่!!!

ป.ล. ขอแสดงความเสียใจกับผู้เสียชีวิตในเหตุการณ์ที่ซานติก้าด้วยใจจริง...
ตอนได้ยินข่าวตอนตี 4 ของเมื่อคืนแล้วก็เครียด...เศร้าและสลดใจมาก