ที่เราติดตามผลงานของคนที่รู้จักกันในชื่อ "Portrait"
(แน่สิ...ขนาดงานแฟตเอ็งยังไปมา 9 ครั้งเลยนะยะ)
เพราะเราหลงรักเพลงเศร้า ทั้งในเวลาที่เราไม่เศร้า
ฟังทั้งเวลาที่เราเหงา
ฟังแม้ในวันที่เรามีความรัก
เราจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเพลงที่โปรดที่สุดคือเพลงไหน
เพราะเราโปรดเกือบทุกเพลง
ทั้งฟังเพลง
อ่านแม้กระทั่งไดอารี่
จนตอนนี้ลามมาทวีต
รักตัวอักษร ชอบฟังเสียง และดูคอนเสิร์ตบ่อยเท่าที่จะอำนวย
ยังจำวันที่เราไปดูคอนเสิร์ตครั้งนั้นได้
ยังเก็บตั๋วนั้นไว้อยู่เลย
ยังจำได้ว่า เขียนไว้ใน spaces ในตอนนั้นด้วย
(โอ๊ะ...ค้นเจอด้วยแฮะ!!!)
September 03, 2006
ยิ้มทั้งน้ำตาซึม
วันนี้ไปดูคอนเสิร์ตพี่ปอย Portrait ที่สตูดิโอพระราม 9
รู้สึกไม่อยากถ่ายรูปมา
เพราะจะทำให้เสียเวลาในการฟัง (เว่อร์ไหม??)
แต่ความรู้สึกวันนี้ มันอิ่มๆ
ไม่ได้อิ่มแบบนี้มานานแล้วนะ
มันสุข แบบปนเศร้า
รู้สึกว่ายังมีคนเหมือนเราอยู่อีกมาก
ชอบที่พี่พูดว่า "การจะหาเหตุผลกับความรักมันเป็นไปไม่ได้ เรากลับทำได้แค่มีความรักต่อไปเท่านั้น...มีรอยยิ้มและน้ำตาต่อไป"
เพลงบางเพลง ก็ช่างเหมือนๆๆๆ
"...ฉันไม่อยากจะรับรู้ว่าโลกนี้สวยงามแค่ไหน ถ้าฉันต้องผ่านมันไปเพียงลำพัง..."
"...คงสักวันที่เธอหันมองกลับมา หรือเป็นฉันที่ใจยอมหันจากไป..."
"...และฉันเป็นตัวฉันเอง ฉันจะเลือกจะเดินจากไป ต่อให้ฉันรักเธอเท่าไหร่ก็เป็นได้แค่เพียงตัวเอง..."
"...อย่าขังฉันไว้ในความทรงจำที่ปวดร้าว ให้ฉันลืมเค้าสักที..."
"...เมื่อความรักยังไม่จางหาย แต่ความรักกลับมาทำร้าย ในคืนนี้..."
"...ดาวเธอเองได้ยินเรื่องรักแท้บ้างไหม ฉันเองไม่เคยจะเห็นหน้าตามันเป็นอย่างไร..."
ขอบคุณนะคะพี่ปอย...
วันนี้หลังจากฟังพี่พูด ได้คิดอะไรหลายๆอย่าง
ได้คิดว่า...เราหนีตัวเองมาตลอด หนีจากอดีต ไม่เคยคิดจะเริ่มต้นกับสิ่งใหม่ๆ
มันก้อแค่คนขี้ขลาดคนนึง วิ่งหนีสิ่งที่ตัวเองค้นหา
สุดท้ายก้อมานั่งเสียใจ ในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำ
ตั้งใจว่า จะเริ่มค้นหาใหม่...เท่าที่ทำได้
ไม่รู้ว่าพี่จะได้อ่านหรือเปล่า
ไม่ได้หวังให้พี่ทราบหรอกค่ะ...แค่รู้สึกกับตัวเอง แค่นี้ก้อพอใจแล้วล่ะ
ยังจำได้ ...ว่าวันนั้นเป็นวันที่เราตัดสินใจหนีออกจากสิ่งที่เคยติดอยู่ในหัว
ตัดสินใจจะเริ่มต้นใหม่
ถึงแม้จะทำให้เราต้องเสียใจซ้ำๆ ก็จงยอมรับมันว่าเป็นสิ่งที่เราเลือกแล้ว
ผ่านวันนั้นมา 4 ปี
ไม่มีอะไรเหมือนในวันนั้นอีกเลย
คนที่เราเคยตัดสินใจในวันนั้นว่าจะกลับไปหา...กลับหายไปจากเราในวันนี้
คนที่นั่งอยู่ในสตูดิโอคอนเสิร์ตวันนั้นเหมือนกัน...กลับหาเราเจอ และอยู่ด้วยกันในช่วงเวลานึง
เราในวันนี้...ผ่านความสุขและความทุกข์หลายอย่าง
และทำให้หลายสิ่งในชีวิตกลายเป็นประสบการณ์และความทรงจำที่ดี
และไม่เคยเสียใจกับสิ่งที่เคยทำลงไป
เหมือนกับตัวเราที่ "ไม่เสียใจที่เคยบอกรัก"
