วันนี้มีเพื่อนฉันคนนึง
เข้ามาถามผ่าน msn ว่าภัตตาคารแห่งหนึ่งสามารถเดินทางไปไห้อย่างไรบ้าง
เมื่อฉันบอกเส้นทางจนจบ
จึงไต่ถามได้ใจความว่า...
ต้องการจองโต๊ะไว้เพื่อเตรียมไปรับประทานอาหารกับแฟนที่คบกันมาหลายปีในวัน valentine ปีหน้า
แล้วเพื่อนก็เล่าให้ฟังอีก...
ว่าทำเช่นนี้เป็นประจำในทุกๆปี
ฉันได้แต่ตอบเพื่อนไป...
ฉันไม่เคยรู้สึกว่า มีใครพาฉันไปทำอะไรในโอกาสพิเศษแบบนี้บ้าง
ฉันไม่เคยอยากได้ดอกไม้ช่อโตหรือของขวัญราคาแพงเพื่อเอาไว้อวดใครต่อใครเลยสักครั้ง
ฉันแค่ไม่ต้องการ สิ่ง surprise ที่เกิดมาจากความไว้วางใจของฉัน
ว่ามีใครอีกคน ที่ต้องการความรักและความสำคัญเช่นเดียวกับที่ฉันต้องการ
จากผู้ชายเดียวกัน ในวันวาเลนไทน์วันนั้น เมื่อปีที่แล้ว
14 กุมภาพันธ์ 2552
คงเป็นอีกวันที่ฉันต้องมีน้ำตา
และมันคงเป็นเช่นนั้นในอีกหลายปี...
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ชีวิต ต้องเดินหน้า วันเดือนปี ต้องผลันเวียน โลก ต้องหมุนไป
ตอบลบวันวาเลนไทน์ก็เป็นเพียงวันๆหนึ่งในรอบปีที่ต้องหมุนเวียนไปไม่หยุดนิ่ง
ความทรงจำของเราต่างหากที่หยุดหมุน...
หากความทรงจำนั้นแสนดี ก็สุขสดชื่น
หากความทรงจำนั้นแสนร้ายกาจ ก็ทำเราเศร้าหมองใจ
สุขและทุกข์แวะเวียนมาหา ไม่หยุดนิ่งเช่นกัน
หากทำเป็นลืมยังไงก็จำได้ แต่หากจดจำมากไปก็ยิ่งเจ็บปวด
...จงจำความดีงามไว้สร้างสุขในหัวใจ และ จดจำความร้ายกาจของมันไว้คอยย้ำเตือนให้เติบโต...