8.18.2551

ลืม...

เคยมีใครบางคนโทรมาหาฉัน แล้วตั้งคำถามด้วยความเครียดว่า
“ฉันกลัวว่าในอนาคตฉันจะลืมทุกสิ่ง”


สารคดีเรื่องนี้ทำให้ฉันคิดถึงคำๆนั้น

สารคดี “A man with 7 seconds memory”
Clive Wearing นักดนตรีและวาทยกรชาวอังกฤษที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ถูกไวรัสทำลายสมองเมื่อปี 1985

หลังจากนั้น เป็นเวลา 20 ปี เขาไม่เคยจำอะไรได้เกิน 7 วินาทีอีกเลย (ตามสารคดีบอกว่าเป็น severe amnesia ที่ไม่เคยเจอมาก่อน)

Deborah ภรรยาที่เพิ่งแต่งงานกันได้ 3 ปีจำต้องทุกข์กับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง


ทุกครั้งที่ Clive เอ่ยปากพูด...สิ่งที่เค้ากำลังเผชิญอยู่ตรงหน้าจะเป็น “ครั้งแรก” เสมอ
...การตื่นนอนครั้งแรก การมาที่นี่ครั้งแรก การเจอผู้คนครั้งแรกตั้งแต่ป่วย (ถึงแม้ว่าใครคนนั้นจะเป็นน้องสาว ภรรยาหรือลูกชาย) ...ทุกครั้ง


ตั้งแต่ Clive ป่วย เค้าจะมีสมุดอยู่ข้างตัวหนึ่งเล่มเพื่อเขียนบันทึกประจำวัน แต่คนเป็นบันทึกประจำวันที่ไม่มีใครเข้าใจนอกจาก Deborah

Clive จะเขียนไดอารี่ทุกๆ 3 นาทีเพื่อบอกว่าตอนนี้ตนเองกำลังทำอะไร “เป็นครั้งแรก” และเขาจะขีดฆ่าสิ่งที่เคยเกิดขึ้นเมื่อ 3 นาทีก่อนว่ามันไม่ใช่ครั้งแรก แต่ในขณะที่เค้ากำลังเขียนต่างหากคือครั้งแรก

ทุกครั้งที่เค้าได้พบใคร จะมีประโยคติดปากว่า “ฉันได้เจอพวกคุณเป็นกลุ่มแรกตั้งแต่ฉันป่วย ฉันอยู่คนเดียวตลอด ไม่ได้เจอใครเลย”

และสิ่งที่ Clive จำได้ คือ เค้าเคยทำงานที่ BBC เค้าแต่งงานแล้ว และสิ่งที่เกิดขึ้นในวัยเด็กเท่านั้น

สิ่งเหล่านี้ดำเนินมาเป็นเวลา 20 ปีมาแล้ว



และคนที่เจ็บปวดที่สุด คือ คนรักของเขา Deborah

Deborah เคยหย่ากับ Clive หลังจากที่ Clive ป่วย 7 ปีเนื่องจากเธอส่ง Clive ไปอยู่สถานบำบัดอาการทางสมอง และเธอ

รู้สึกว่าเธอไม่สามารถอยู่อย่างเป็น “ภรรยา” และ “ม่าย” ได้ในเวลาเดียวกัน
เธอไม่สามารถอยู่กับ Clive ที่เธอไม่รู้จักอีกแล้วได้อีก
แต่หลังจากนั้น เธอก็ค้นพบว่าไม่มีเหมือนเขา และเธอไม่สามารถจากเขาได้ เธอจึงกลับมาที่อังกฤษเพื่อดูแลเขา


สิ่งที่สะเทือนใจคนดูอย่างเราไม่ใช่อาการของ Clive แต่เป็นสิ่งที่พวกเขาพูด

Clive : การอยู่แบบนี้มันเหมือนกับการที่เราตายไปแล้ว เพราะเราไม่มีอะไรอีกแล้ว

Deborah : ฉันและ Clive อยู่ในโลกที่ไม่มีกาลเวลา ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคต เรามีแค่ปัจจุบันเท่านั้น



ทุกคนรอบข้าง Clive ได้แต่หนี...ให้พ้นจากความเจ็บปวดที่ต้องเห็นคนที่เรารักกลายเป็นคนที่เราไม่รู้จักอีกแล้ว และจะไม่มีวันกลับมาอีก


เพราะถึงแม้ว่าความทรงจำจะทำร้ายเรามากแค่ไหน
แต่การลืม มันเจ็บปวดยิ่งกว่า

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น