น้ำตาที่ไหลออกมา บางครั้งมันอาจไม่ได้เกิดจากความเสียใจ แต่มันอาจเป็นน้ำตาแห่งความรู้สึกที่เปี่ยมล้น จนฉันไม่อาจอธิบายได้พฤษภาคม 2542
ชีวิตมัธยมปลายของฉันได้เริ่มต้นขึ้น พร้อมกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนหน้าใหม่เพียงคนเดียวจากทั้งสายชั้น
เพราะโรงเรียนของฉันใช้วิธีการสอบเข้า
จึงไม่มีใครที่แปลกหน้าจากตอนมัธยมต้นที่สามารถเข้ามาเรียนร่วมชั้นกันได้ง่ายนัก
เธอจึงเป็นจุดสนใจ
โดยที่ฉันไม่เคยรู้เลย ว่าชายหน้าใหม่คนนี้จะกลายเป็นรักแรกของฉันในอนาคต
ฉันจำไม่ค่อยได้แล้วว่าเมื่อไหร่กันที่ฉันและเธอมาสนิทกันได้
ฉันรู้แค่ว่าในช่วงแรก ฉันและเธอให้คำปรึกษากันและกันหลายเรื่อง รวมทั้งเรื่องชีวิตรักของเธอ
จนฉัน ตกหลุมรักเธอ โดยที่ฉันรู้สึกแต่แรกว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้นจริง
แต่เมื่อวันนึง ฉันและเธอได้รักกัน
ทั้งเหตุการณ์ และคำพูดที่เธอพูดกับฉันในตอนนั้น เป็นเหตุการณ์และความรู้สึกที่ฉันไม่เคยลืม
แต่ ณ วันนั้น
อาจเพราะฉัน ยังเด็กเกินไป
ฉันจึงไม่สามารถรักษารักแรกที่ฉันเชื่อมั่นเอาไว้ได้นาน
ฉันไม่สามารถดูแลความรักของฉันได้อย่างที่เธอหวัง
1 ปี 8 เดือนในความเป็นจริง แต่เป็นแค่ 3 เดือนในความรู้สึกของเธอที่ความรักของฉันคงอยู่
แต่เธอคงไม่เคยรู้เลยว่า หลังจากนั้น 4 ปี ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับฉัน มีเธอซ้อนทับอยู่ในทุกความทรงจำ
ไม่เว้นแม้กระทั่ง ใครบางคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตฉัน
พฤศจิกายน 2549
วันนึง ฉันตัดสินใจว่าฉันต้องจบความรู้สึกฝังใจกับความรักครั้งแรกเสียที
ฉันจำเป็นต้องเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนโดยที่ฉันจะไม่เอาอดีตมาซ้อนทับอีก
ฉันตัดสินใจจะเปิดความรู้สึกของตัวเองให้กับใครบางคนที่คิดว่าเขาเป็นคนดีสำหรับฉันได้
แต่มันผิดคาด...
เราต่างกลับมาสนิทกันโดยไม่มีเหตุผล
มันอาจไม่ใช่การกลับมาโดยสมบูรณ์ เพราะเราไม่มีอะไรผูกมัดกัน
แต่การกลับมาในครั้งนี้ มันสมบูรณ์ในความรู้สึกของฉัน
เพราะฉันคิดว่าฉันจะชดเชยการปล่อยปละละเลยความรู้สึกของเธอในอดีต และฉันจะต้องให้เวลาและความรู้สึกแก่เธอให้มากขึ้นกว่าที่เคยเป็น
ฉันทุ่มเทให้กับเธอเต็มที่
ทุ่มเทให้กับรักแรกของฉัน และจะต้องทำให้มันมีความสุขที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้
แต่สิ่งที่ฉันคิด มันผิดมาตลอด...
16 กุมภาพันธ์ 2551
วันที่ฉันได้รู้... ว่าเธอไม่ได้เลือกฉัน
มันคงเป็นวันที่ฉันเสียศูนย์มากที่สุดในชีวิต
และคงเป็นช่วงเวลาที่ฉันทำตามอารมณ์ตัวเอง โดยที่ไม่มีเหตุผลเข้ามาเกี่ยวข้องได้มากที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา
และฉันคงไม่มีทางที่จะยื้อมันไว้ได้นาน
เพราะฉันเลือกที่จะจบความคลุมเครือในตอนนั้นเสียเอง
ฉันเลือกที่จะใช้วิธีของฉัน
ถึงแม้ฉันจะลังเลและเลือกที่จะกลับไปหาเธออีกครั้ง
เธอก็ยังคงยืนยันที่จะเลือกคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน
เช่นเดิมเหมือนที่เธอเคยตัดสินใจ
ฉันจำใจต้องออกมาให้ไกลจากชีวิตเธอ เพราะเธอเลือกเช่นนั้น
9 มิถุนายน 2551
ฉันนั่งทำงานอยู่ในห้องตามปกติ กำลังง่วนอยู่กับการส่ง e-mail ไปหาคนๆนึงที่อาจารย์ได้มอบหมายมาว่ามีความสำคัญมาก
เสียง msn ดังขึ้น ในขณะที่ฉันไม่ได้ใส่ใจ
รักแรกของฉัน
เธอเข้ามาบ่นฉันเรื่องการใช้ tense อย่างมั่วซั่วตามอารมณ์โดยไม่มีหลักการ
“สบายดีไหม?” คำถามที่ฉันอยากรู้มาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา เป็นสิ่งแรกที่ฉันถามเธอ
ฉันไม่รู้ว่าฉันเดาถูกไหม... แต่เธอหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามฉันอย่างตรงไปตรงมา เหมือนที่เธอเคยทำยามที่เธอไม่ต้องการพูดในสิ่งที่เธอเป็นอยู่
ในวันนั้น เธอไม่ได้บอกฉันว่าเธอสบายดีและมีความสุข
ฉันยังคงเป็นคนเดิม ที่ฉันไม่เคยโกรธเธอได้เลย ยิ่งฉันรู้ว่าเธอยังคงรู้สึกผิดเสมอมา ฉันก็ไม่มีวันที่จะโกรธเธอได้
ฉันยังคงได้แต่หวังเช่นเดิม ว่าเธอคงมีความสุขดีกับความรักของเธอ
เธอคงมีความสุขดีกับสิ่งที่เธอเลือกและฉันก็เชื่อว่าเธอได้เลือกเส้นทางที่ดีที่สุดแล้ว
ถ้าฉันพูดตอนนี้ คงไม่มีใครเชื่อฉัน...
ว่าฉันคิดถึงเธอเพราะแค่อยากรู้ว่าเธอสบายดีไหมและฉันไม่ต้องการทำให้ความสัมพันธ์ของใครต้องรวนเรอีกแล้ว
ฉันทำได้แค่ คิดถึงเธออยู่เสมอ
และมีความสุขอย่างที่เธออยากให้ฉันเป็น
หวังว่าป๊า แม่ และพี่สาวเธอจะสบายดี ท่านยังคงจำแนนคนนี้ได้
คงจะมีสักวันที่ฉันยังสามารถซื้อขนมฝากไปให้ท่านได้เหมือนเมื่อก่อน
Miss u,always…
Nann
