ผูกติด...

วันนี้ไปดูหนังเรื่อง UP มา...
(การ์ตูนสิ ถึงจะถูก)

ขอแนะนำให้ไปดูนะ
เป็นการ์ตูนที่เนื้อเรื่องเหมาะกับผู้ใหญ่มากกว่า
เพราะมี feeling ค่อนข้างจะซับซ้อนเกินกว่าจะให้เด็กๆดู
มีครบรสเลย...ขำก็ขำมาก เศร้าก็น้ำตาไหลพราก
แต่เซ็งนิดๆ ตรงที่ไปดูแบบ 3D แล้ว sub มันตัวเล็กอ่านยากมากกกกก
ต้องคลำฟังไปด้วย...ภาษาก็ดี๊ดีเนอะ

แต่สิ่งที่ได้จากเรื่องนี้คือ
บุคลิกของตัวแสดงนำนะ

***ถ้าใครจะไปดู อย่าอ่านถึงตรงนี้ เพราะจะบอกเนื้อเรื่องตอนต้นของหนัง***

อาการยึดติดอยู่กับอดีตของคุณปู่มันลึกเกินไป
ลึกเกินกว่าที่จะยอมรับได้
ที่จะให้ใครบางคนยึดติดกับคนๆนึงที่หายไปตลอดกาล
ทั้งๆที่เค้าก็เป็นมนุษย์ธรรมดาเช่นกัน

และฉันก็ไม่ค่อยเชื่อเช่นกัน
กับการยึดติดกับวัตถุแห่งความทรงจำ
(ไม่ใช่ว่าฉันจะละได้หรอกนะ ก็คนเหมือนกันนั่นแหละ)
ถ้าของจะหาย มันก็หาย
ไม่มีความจำเป็นต้องมาฟูมฟาย
เสียใจอ่ะทำได้ แต่ไม่ใช่ยึดเป็นหลักใหญ่ของชีวิต
ที่ต้องเอาชีวิตตัวเองไปปกป้องมันขนาดนั้น

มันไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องเป็นเช่นนั้น
เพราะเราต่างเกิดมาเพียงลำพัง
เราก็ต้องยอมรับที่จะตายไปโดยลำพัง
และต้องดำรงชีวิตเพียงลำพังเช่นกัน

ฉันไม่เถียง ถ้าเราจะอยากมีความสุขกับคนที่เรารักตลอดชีวิต
เพราะฉันก็เชื่อว่าใครๆก็อยากเป็นเช่นนั้น

ยากเหมือนกันนะ...
มันเหมือนหลักทางพุทธศาสนาเลย

เพราะถ้าคนที่เรารักต้องตายไปจริงๆ
เวลานั้นมันคงพูดยาก(มาก)ที่ต้องตอบตัวเอง

"ความตายเป็นเรื่องธรรมดา"

ที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมาคงเพราะเพียงต้องการตอกย้ำตัวเองได้เท่านั้น

(อาการนอนไม่หลับนี่มันทำให้เขียนเรื่องฟุ้งๆอีกล่ะ - -")