ถ้าคุณต้องจบความสัมพันธ์กับใครสักคน...

โดยที่ตัวคุณเป็นคนเดินออกมา

คำพูดที่พูดยากยิ่งกว่า การบอกเลิก


คือ












...

ขอให้รักกับเค้านานๆนะ



ไม่น่าเปิดมาเจอไอ้นี่เลย - -"

เหนือมนุษย์

ช่วงก่อนหน้านี้สักพัก ใน UBC มีรายการ America Best Dance Crew#season1
กุลนันท์ติดกระจุยค่ะ ...

ถึงจะไม่ได้ดูรายการทุกอาทิตย์ แต่กลับมานั่งหาดูใน internet
เลยค้นพบว่า ดูได้ฟรีใน web

นั่งดูจนจบ season 1 ภายในไม่กี่วัน...จากนั้นต่อด้วย season 2 ต่อ (แต่ยังไม่จบนะ)


แต่ทีมที่เชียร์ตั้งแต่ดูตอนแรก คือ ทีมนี้

JabbaWockeeZ

MTV Shows

พระเจ้า.......!!!
คนเหล่านี้เป็นมนุษย์หรือเปล่านี่ (ได้ข่าวว่ามันเหมือนกัน - -")



ทุกครั้งที่ดู show
จะรู้สึกว่าคนเหล่านี้มีความคิดสร้างสรรค์ล้นเหลือมาก
พลังเต็มเปี่ยม

จนอดที่จะมาเปรียบเทียบกับมนุษย์บางกลุ่มที่มีสาวๆแถวนี้คอยตามกรี๊ดไม่ได้
(เราไม่ควรพาดพิงเนอะ!!! ^ ^)

ใครสนใจผลงาน ณ ปัจจุบัน เข้าไปที่นี่ได้

ใครอยากดู America Best Dance Crew Season 1 เข้าไปที่นี่

ข้างทาง

"ความหลังไม่เคยได้อยู่ข้างหน้า เรามักจะซ่อนมันไว้ในพื้นที่ที่มิดชิดหรือเก็บมันไว้กับตัวเอง" --ตรัย ภูมิรัตน

สถานที่ที่พวกคุณร้องไห้บ่อยที่สุดคือที่ไหนคะ???

สำหรับฉัน...ในรถประจำทาง

คุณลองกดดูไอ้ข้างบนนั่นสิ แล้วคุณจะรู้ว่ามันไม่มีอะไรให้เศร้าเลย
แต่เป็นวิวที่ฉันเห็นเวลาร้องไห้จนคุ้นตาชะมัด

ทับแก้ว...ของฉัน

"ถ้าที่นั่นไม่มีพวกแก...แล้วชั้นจะมาคนเดียวทำไมวะ??"

เมื่อก่อนเคยเข้าใจว่า เพื่อนพูดเพียงเพื่อหยอกเอิน

แต่ตอนนี้เข้าใจความหมายคำนี้แล้วล่ะ ...

วันนี้กลับไปทับแก้วมาด้วยความคิดถึง
นึกอยากไปก็ตัดสินใจเมื่อคืนเลย

สถานที่เดิม...
โรงอาหารเดิม
ถนนเส้นเดิม

การกลับไปวันนี้ กลับให้ความรู้สึกแตกต่าง

ความทรงจำที่ขาดเสียงหัวเราะ มันกระตุ้นให้เราถวิลหาความสุขในอดีตมากกว่าการหายคิดถึง

สถานที่แห่งนั้นก็เป็นเพียงที่แห่งใหม่ ที่มีคนใหม่เข้ามาแทนที่

ถ้าเช่นนั้นแล้ว...ฉันจะกลับไปทำไม ถ้าไม่มีเพื่อน

การกลับมานั่งดูอัลบั้มภาพอาจมีความสุขยิ่งกว่า

BLACK valentine

รับปริญญา=?

งานรับปริญญามันสำคัญไฉน...
กับแค่กระดาษใบเดียว
ที่ต้องยอมแลกกับการยืนรอเป็นชั่วโมง
การลำบากไปเช่าชุดครุย การไปลองหลายครั้ง แถมยังต้องไปรับชุดเองที่ร้านอีก
การตื่นมาแต่งหน้าทำผมตั้งแต่ตีสองตีสาม
การไปเสียเวลาเดินซ้อมเป็นเวลาหลายๆ วัน ขาดซ้อมไม่ได้ด้วย
การต้องหาคนมาถ่ายรูปให้
ซับเหงื่อต่างน้ำ ร้อนก็ร้อน นั่งก็ไม่ได้ รองเท้าก็กัด

แต่งานรับปริญญานั้น...
มันแลกมาด้วยความสุขของคนรอบข้าง
แลกมาด้วยการเห็นความสำคัญของตัวเราเอง
รู้ว่าเรามีเพื่อนมากแค่ไหน
รู้ว่าเรามีครอบครัวที่ดีมากขนาดไหน
และได้รู้สึกว่าเราไม่ได้เหนื่อยคนเดียว มีคนยอมทำเพื่อเรามากขนาดไหน

แล้วคุณยังรู้สึกว่ามันสูญค่าอยู่รึเปล่าคะ??

จดด้วยใจ

ตอนดูเพลงนี้ครั้งแรก...
ไม่คิดว่าภาษาจะสวย
เมโลดี้ก็จำง่ายๆดี

ชอบประโยคนึง
"ถ้าเธอจะลบคำว่ารักในใจให้ง่ายดายเหมือนลบกระดาษ ยิ่งจดด้วยใจ ยิ่งนานยิ่งจำ คำนั้นมันยากที่จะลบ..."

อืม...จริง

สรุปว่า ชอบเพลงนี้อย่างไม่น่าเชื่อ 555+
ไม่เกี่ยวกะน้องชินนะ :P

พัฒนาการหนังหน้า...

ดูกันเองว่าสมัยไหน...
อนาถตัวเองชิบเป๋ง

คำถามที่อาจมีคำตอบ...

พื้นที่แห่งนี้...
การเขียนของฉัน

ไม่ใช่เป็นเพียงการยึดติดอยู่กับอดีต
ไม่ใช่เป็นเพียงการอาลัยอาวรณ์กับสิ่งที่เคยเกิดขึ้น

พื้นที่แห่งนี้...
การเขียนของฉัน

เป็นเพียงการเว้นพื้นที่บางส่วนในชีวิต
ที่สิ่งเหล่านั้นเคยมีความสำคัญเป็นอย่างมาก
ฉันไม่จำเป็นต้องให้พื้นที่ทุกส่วนในชีวิตให้แก่ใครคนนึงทั้งหมด
และสิ่งเหล่านี้ไม่เคยเบียดเบียนความรู้สึกของฉัน

เพราะหลายสิ่งที่เกิดขึ้น
ที่ฉันเคยนึกถึง
ไม่เคยมีผลกระทบกับความสัมพันธ์ของฉันกับใครในปัจจุบัน

บางคนอาจถาม
ฉันทนได้อย่างไร ที่เราและใครอีกคนต่างเว้นพื้นที่บางส่วนให้กับอดีต

ทุกคนน่าจะรู้
ฉันไม่ใช่คนที่ "ทน" กับเรื่องที่ฉันรับไม่ได้
ฉันไม่ใช่คนที่ "ทน" กับความทุกข์ที่ฉันไม่ได้ก่อ
และฉันไม่ใช่คนที่ "ทน" กับสิ่งที่เป็นความสุขในชีวิตฉัน

ถ้าเมื่อใดที่ฉันทุกข์และรู้สึกว่าฉันต้องทน

ฉันคงจะไม่อยู่ในสภาพแบบนั้น

ไม่ต้องห่วงฉันหรอก
ถึงถ้าฉันจะสุขหรือทุกข์...ฉันต้องจัดการกับมันได้แน่

ฉันรับรอง

Forgive...

เมื่อวานนี้เดินผ่าน ASIA BOOKS...เห็นหนังสือจากในร้าน
"หมื่นตา ธรรมะเอกเขนก"



อ่านเรื่องนึงแล้วสะท้อนใจ... และเห็นว่าเป็นสิ่งที่เราสมควรทำไม่ว่ากับเรื่องใดก็ตาม
จึงขออนุญาตเอาเรื่องนี้มาลง

"Forgive" โดย กะว่าก๋า
























พวกคุณรู้อะไรไหมคะ...

เมื่อเราโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น
ทำไมทุกอย่างมันดูซับซ้อนขึ้นไปหมด
ปัญหาไม่ได้เกิดจากแค่ เราต่อยเพื่อนเพราะเพื่อนแย่งของเล่นเรา
แล้วเราก็สามารถกลับมาเล่นกันได้อย่างสบายใจเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

แต่...

บางครั้ง ปัญหาบางปัญหาที่เคยเกิดขึ้น
มันซับซ้อนจนเราไม่เคยเข้าใจ
แต่เมื่อเราได้ทราบสาเหตุของปัญหานั้น ว่าแท้จริงแล้วมันเกิดขึ้นจากอะไร
ฉันกลับ "อภัย" ได้อย่างง่ายดาย

แต่...

ถึงเราจะหมดข้อกังขาในชีวิต
ผู้ใหญ่อย่างเราๆ ก็ยังไม่สามารถมีความสุขได้จริงๆหรอก
เพราะถึงอย่างไร ชีวิตเรายังมีหลายคำถามที่เราเองต่างตอบไม่ได้



และถึงแม้เราจะรู้อยู่แก่ใจ
บางสิ่งที่เราต้องการอาจทำไม่ได้เช่นกัน