ปลง เปลี้ย...

สถานการณ์ช่วงนี้ทำให้อยากจะสำรอกออกมาเป็นกระสุนปืน
ภาวะข้อมูลข่าวสารล้นทะลัก
เหตุผลและข้อมูลตีกันยุ่งเหยิงวุ่นวาย


สันดานคนไทยกลับมาทำร้ายตัวเราเอง
สุดท้ายคนที่รับผลไม่ใช่ใคร พวกเรากันเองทั้งนั้น

การยอมๆกันไปถึงจุดสิ้นสุดเสียที

ฉันรับไม่ได้ที่เห็นคนตายทุกวัน
แต่ฉันมองไม่เห็นทางออก

ไม่มีใครทำหน้าที่ของตัวเองอย่างบริสุทธิ์ใจ

คนที่มีหน้าที่ควรทำให้สงบนั่งกระดิกตีนดูคนถือไม้วิ่งไล่กัน
คนที่ควรนำเสนอข้อมูลอย่างตรงไปตรงมา นั่งบิดเบือนข่าวสารตามปริมาณของเงินจะเอื้ออำนวย
คนที่ควรไปไม่ยอมไป
คนที่ควรอยู่ไม่ยอมอยู่
คนที่พยายามไกล่เกลี่ย ถูกมองว่ามีเหตุผลซ่อนเร้น

แล้วคนอย่างเราจะทำอะไรได้

นอกจากปลง...

"It's big joke." someone said,like this song.

มากกว่าสอง

ลมหนาวมาเยือนแล้ว
ช่วงเวลาที่มีความสุขในการท่องเที่ยวมากที่สุดในรอบปี
แต่กลับเป็นช่วงเวลาที่ชีวิตยุ่งที่สุดในรอบปีเช่นกัน

เค้าว่าช่วงหน้าหนาว หลายคนต้องการอ้อมกอดอุ่นๆ
เพื่อนฉันจำเป็นต้องไปเกี่ยวข้องกับใครบางคนที่เค้าต้องการอ้อมกอดอุ่นๆเช่นกัน
แต่เค้าไม่ได้ต้องการแค่อ้อมกอดเดียวนี่สิ

ปัญหาโลกแตกมาอีกแล้ว

วิญญาณนางมารร้ายเข้าสิงทันที
เดชะบุญเพื่อนฉันรู้จักนิสัยฉันดีเหลือเกิน
ส่งโทรศัพท์ให้ฉันคุยกับคนๆนั้น

กุลนันท์ด่าทันที...โดยไม่ต้องรอคำสั่ง
"ถ้าเพื่อนฉันมันงี่เง่ามากนักๆก็เลิกๆไปสิ...จะทนมันทำไม"

ใครคนนั้นเลือกทำเบลอใส่ฉัน
แล้วคุยเรื่องอื่นต่อไป

คนใน MRT มองหน้าตาปริบๆ
"อีนี่มันแรงว่ะ...(คิดในใจ)"


แหม...มนุษย์หน้าหนาดื้อด้านแบบนี้
จะให้ฉันนั่งเฉยๆเหรอคะคุณขา
ผู้ชายที่มีแฟน วางแผนชีวิตจะแต่งงานกันอยู่แล้ว
สงสารผู้หญิงคนที่เค้าไม่รู้เรื่องรู้ราวเถอะค่ะ

โชคดีที่สันดานฉันมันเป็นซะแบบนี้
จึงไม่มีผู้ชายสันดานเสียที่มีลูกมีเมียแล้วมายุ่งให้วุ่นวายเหมือนเพื่อนหลายๆคน



ปล่อยให้ผู้หญิงเค้ามีความสุขในการดำรงชีวิตตามอัตภาพเถอะค่ะ
ดีกว่าต้องมานุ่งทะเลาะกันเอง...วุ่นวายปวดหัวเพราะผู้ชายที่เหลืออยู่น้อยเหลือเกิน

ป.ล.ชอบเพลงนี้
เหมาะกับบรรยากาศแบบนี้เหลือเกิน(ตรงไหนวะ??)

แฟตเฟสแปด...ในทัศนะของข้าพเจ้า

เฮ้อ...
จิตตกไปหลายวัน ข้อมูลในโนตบุคหายปื้ดดด
ถ้าจะกู้ข้อมูลต้องใช้เงินครึ่งหมื่น
กับความไม่แน่นอนว่าจะได้สิ่งที่ต้องการกลับคืนมาหรือเปล่า
ยอมทำงานหนักกว่าเดิมดีกว่านะ...

มาขอ update การไป Fat fes. ปีที่ 8 และครั้งที่ 7 ในชีวิตเสียหน่อย
รูปวันแรกไม่มี ดูรูปวันที่สองเอาแล้วกันนะ

สรุปโชว์ทั้งหมดที่ได้ดู
tong&Jerry, Monotone, Scrubb, Maywa Denki, Jetset'er, Crescendo, Friday, Basketband (เล็กน้อย), A Pause+ก้อย
วงใหญ่ไม่ได้ดูเพราะคนเยอะ+เคยดูแล้ว จำนวนโชว์เลยมีเท่านี้

ปีนี้ซื้อ CD ไม่เยอะเพราะเงินไม่มี พยายามควบคุมไว้แค่ 1000
(มีคนถาม...นี่ซื้อน้อยแล้วใช่ไหม)

แต่แอบเซ็งนิดนึง...
กุลนันท์โชว์โง่ ซื้อแผ่นปั๊มของพี่หนึ่ง Sleeper1 อัลบั้ม Sleeper Letter มาซ้ำเพราะมีแล้ว...
(ไม่งั้นก็เอาเงินนี้ไปซื้ออัลบั้ม Mild ได้อีกแผ่น - -")



เอาล่ะ...มาดูรูปกันดีกว่า
Maywa Denki
ชอบมากกกกก มีทั้งโชว์มีทั้งงานผลงาน
ลองเข้าไปดูได้...ที่นี่




ต่อมา
Knockman ของเล่นของ Maywa Denki
กดแขนด้านข้างๆตัวแล้วแขนอีกข้างจะตีหัวตัวเองโป๊กๆ
น่ารักมากกก


โชว์ภาคบังคับ...Jetset'er
ได้รับมอบหมายให้ถ่ายรูป
แต่กล้องไม่ใช่กล้องเทพ แสงจึงไม่ค่อยดี แถมรายละเอียดไม่ชัด
หงุดหงิดพอควร แต่ได้ภาพดีๆเท่าที่ทุกอย่างจะเอื้ออำนวย
ป.ล.ชอบรูปซ้ายบน แอบถ่ายตอนเซ็ตเวที


สุดท้าย...ถ่ายกับมือคีย์บอร์ดปล่อยแสงได้
กรุณาดูภาพประกอบ
(รูปซ้ายล่างมีแสงออกมาจากหัวด้วย 555+)


นี่ขนาดรูปไม่เยอะแล้วนะนี่...
ทำไมมันอัพเหนื่อยงี้วะ
ไปล่ะ...เจอกันปีหน้า
ป.ล.หนูบีเอ๊ย...อยากมาใช่ไหมล่าาา
ปีหน้าห้ามพลาดนะจ๊ะ

edit
เรื่องตลกประจำปี
กำลังเดินไปซื้อน้ำที่ซุ้ม...เจอการใช้ป้าย reused ที่มีข้อความนี้
ฮาได้ใจ

จิตตก

ช่วงนี้อิชั้นจะขอหายหน้าไปจากการ online สักพัก
เนื่องจาก
HDD Notebook เจ๊ง
ข้อมูลสำคัญในนั้นหายหมดเกลี้ยง
จิตตกอย่างแรง
โดยเฉพาะ thesis
ยังไม่รวมรูปทั้งหลายแหล่อะไรในนั้น

ได้แต่ปลอบใจตัวเอง...
อุปสรรคในชีวิตมันทำให้ชีวิตเรากลายเป็นตลกร้ายได้มากขึ้น
จะได้มีเรื่องเอาไว้เล่าสู่กันฟังขำๆในอนาคต

ว่า
"ตอนเรียนโท กูสอบตก Comprehensive
และข้อมูล Thesis หายไปด้วยนะเฟ้ย
กูยังเรียนจบมาได้เลย"

แต่ตอนนี้
ขอจิตตกต่อไป
กินอะไรไม่ค่อยลง
ใจหายเหมือนของสำคัญหาย
จิตตกพอๆกับอกหักเลยว่ะ ...

นี่มันถึงเบญจเพสแล้วใช่ม้ายยยยยยยยย

เกริ่น...Fat Fes.8

Bad Joke

ชีวิตเรามันมักมีเรื่องตลกร้ายมาให้เราขำขื่นอยู่เสมอ
ชั้นคนนึงล่ะ ที่โดนบ่อยเหลือเกิน...

โลกมันกลม กรุงเทพมันกลม สถานที่ในกรุเทพที่เราจะไปซ้ำกันมันน้อยนักหรือไง
หรือเพราะเราเหมือนกันเกินไป เราใกล้กันเกินไป หรือเรารู้จักกันดีเกินไป
จนสถานที่ที่เราคิดจะไปมันซ้ำซากเช่นนี้

ตอนนี้ถ้าฉันจะเสียน้ำตาไม่ใช่เพราะฉันเกลียดเธอหรือเพราะฉันอยากกลับไปแก้ไขอดีต
แต่บางครั้ง ฉันคิดถึงอดีตที่แสนหวานมากไป

หรือเพราะฉันเกลียดตัวเองมากไป
ที่ยังคงกลืนน้ำลายตัวเอง
ยังไม่สามารถยิ้มรับกับความสุขของเพื่อนได้อย่างบริสุทธิ์ใจ

เกลียดตัวเอง
ที่ฉันไม่สามารถหันไปยิ้มให้กันได้อย่างเคย

เกลียดตัวเอง
ที่ฉันต้องเจอสายตาที่แสดงท่าทีรังเกียจ ที่คงคิดในใจว่าทำไมต้องมาเจอฉันที่นี่

และยังคงเกลียดตัวเอง
ที่ฉันทำให้คนข้างๆฉันเป็นห่วงฉันมากมาย


ฉันคงได้แต่นั่งบอกตัวเอง...
ว่าตอนนี้ฉันมาไกลแค่ไหน

สู้ต่อไป กุลนันท์

เจ้าชายในโลกของความจริง

ทุกครั้งที่เราเคยฟังเรื่องของเจ้าชายกับเจ้าหญิงในนิทาน
มักจบด้วยความสุขสมหวัง
ทั้งคู่ได้ครองรักกันอย่างมีความสุข

แต่คงมีใครหลายคนเคยตั้งคำถามกับมัน

แล้วหลังจากนั้นล่ะ?

เจ้าหญิงและเจ้าชายที่เพียงแรกพบสบตาก็หลงรักกันอย่างดื่มด่ำนั้น
หญิงชายสองคนที่ไม่เคยรู้จักนิสัยใจคอกันมาก่อนเลย
จะสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุขได้อย่างไร

ในความเป็นจริงที่ใครๆต่างรู้

"ความสัมพันธ์เป็นเรื่องยาก"

ไม่มีใครที่สามารถมีความสุขได้ตลอดชีวิตเหมือนอย่างในนิทาน

ถึงแม้บางครั้งเราอาจเข้าใจคนๆนึงได้อย่างเต็มความสามารถ
แต่การยอมรับอาจยังมาไม่ถึงจิตใจของเรา

หรือถึงแม้เราจะสามารถ "เข้าใจ" และ "ยอมรับ" ตัวเขาได้
แต่ความสัมพันธ์นั้นไม่มี "ความรัก" และ "ความซื่อสัตย์"ให้กันและกัน

ความสัมพันธ์นั้นย่อมไม่อาจพบเจอความสุขได้เช่นกัน


แต่บางครั้ง...
ยามเมื่อฉันหวนคิดถึงความสัมพันธ์ครั้งก่อน

กลับอยากให้มันจบลงแบบ Happy Ending
ได้นั่งฝันถึงความรักครั้งเยาว์วัยที่มีความสุขเหลือแสน
ไม่อยากให้มันดำเนินต่อจนกลายเป็นความเศร้าในชีวิตที่น้ำตาไหลทุกครั้งยามถึงมัน

แต่เพราะฉันเป็นคนแบบนี้
ฉันจึงไม่ยอมหยุดอะไรไว้แค่ครึ่งๆกลางๆ

จึงได้แค่นั่งมองความสุขในอดีต
เห็นความทรงจำที่เคยเจ้าหญิงของใครคนนึง

ที่ตอนนี้เขาไม่ใช่เจ้าชายของฉันอีกแล้ว

All about Cake...

ช่วงนี้รู้สึกละเลยหน้าที่ในการเขียน Blog ไปนาน...
(แล้วใครเค้าสั่งคุณล่ะคะ...กุลนันท์)

ตอนนี้อยากพัฒนาฝีมือในการทำอาหาร
เริ่มริจากอาหารคาวไปอาหารหวาน

ทำคัสตาร์ดได้แล้วยังไม่สะใจ
ลองทำเค้กช็อคโกแลตที่ได้สูตรมาจากห้องก้นครัว
เท่านั้นยังไม่พอ
ห้องก็ไม่มีเตาอบ กุลนันท์เลยลองทำด้วยหม้อหุงข้าวอย่างที่มีคนเคยทำสำเร็จมาแล้ว

แต่...
ทำไมเราทำเองแล้วมันไม่สำเร็จวะ
T-T

เค้กก้อนแรก
เนื้อเค้กใช้ได้ แต่หน้านิ่มของช็อคโกแลตเละไม่มีชิ้นดี

เค้กก้อนที่สอง
ลืมใส่กลิ่นวนิลลา
กำลังอบ(หุง) อยู่...รอดูกันต่อไป



นี่คือความฝันของดิชั้น



ใครสนใจเป็นหนูทดลองติดต่อมาได้...


แต่จะได้กินเมื่อไหร่ไม่รู้
555+

update จ้า...
ตอนนี้ ทุ่มครึ่ง
เค้กที่ประสบความสำเร็จในชีวิตได้มาแล้วค่า
^_________^