ช่วงเวลาใกล้เที่ยงคืนของชั้นสิบเก้า
แสงไฟจากตึกข้างเคียงทำให้ฉันนอนไม่หลับ

แสงไฟเหล่านี้มันสว่างเท่าเดิม
แต่มันทำให้ฉันรู้สึกเหงา

ช่วงเวลาไม่กี่วินาทีในวันนี้ทำให้ฉันมองเห็นอดีต
มองเห็นตัวเองที่เคยฟูมฟาย
มองเห็นตัวเองที่เคยร้องไห้เสียใจ

แต่ในวันนี้ ในช่วงเวลาที่กรุงเทพแคบลงกว่าที่เคย
ฉันไม่ได้มีแม้กระทั่งหยดน้ำตา

เพื่อนฉันคนนึงพูดไว้
"น่าแปลกนะ...
ใครคนนึงที่เรามีความทรงจำ ใช้ชีวิตร่วมกันมากมาย
วันนี้กลับกลายเป็นได้แค่คนรู้จัก"

เพราะประโยคนี้ของเพื่อนทำให้น้ำตาฉันเกือบไหล

ไม่ใช่เพราะเรื่องที่เคยผ่านมา


แต่ฉันแค่กลัวอนาคตที่เราคาดเดาไม่ได้
แค่กลัวว่ามันอาจเกิดขึ้นอีก

ก็แค่นั้น...