ช่วงวัยเบญจเพส

ทำให้เรามองเห็นสัจธรรมของชีวิต

ว่าชีวิตไม่เคยมีอะไรแน่นอน และมันดูยุ่งเหยิงเกินกว่าที่เราคาด

บางเรื่อง เหมือนจะเป็นอย่างที่ตั้งใจ ...แต่ไม่

บางเรื่อง ไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้น ...แต่มันเกิด

บางเรื่อง เหมือนจะจบ ...แต่ไม่จบ

แต่บางเรื่อง ไม่อยากให้มันจบ ...ก็กลับจบลงได้ง่ายๆ โดยไม่มีอุปสรรคใดๆ


แต่เรื่องในชีวิตเหล่านั้น... ทำให้เรามองเห็นการเติบโตของตัวเอง

ถ้าเมื่อ 5 ปีที่แล้ว มีเรื่องแบบนี้ผ่านมา อาจแก้ปัญหาไม่ได้เท่ากับตอนนี้

ขอบคุณชีวิต ^__^



ป.ล. คุณบุคคลนิรนามคะ... เราขอตอบคำถามเมื่อหน้าที่แล้วค่ะ

เราเชื่อว่าเสน่ห์ของผู้หญิงย่อมดีกว่าความสวยเพียงรูปกายภายนอกแน่นอน
แต่การที่ผู้หญิงจะค้นพบเสน่ห์เหล่านั้น มันอาจจะยาก หรือตัวเธอเองอาจไม่ได้มองว่ามันเป็นเสน่ห์ก็ได้
เพราะส่วนใหญ่ที่เราประทับใจผู้อื่น เสน่ห์เหล่านั้นไม่ใช่สิ่งซับว้อน
แต่กลับเป็นเพียง รอยยิ้มง่ายๆ หรือคำพูดที่จริงใจจนทำให้ตัวเค้ามองข้ามตัวเอง

และเราคงไม่ใช่คนที่มีสิ่งน่าตื่นเต้นให้คนรอบข้างมองเห็นขนาดนั้น
แค่ทำชีวิตให้มีความสุขในแบบของเรา คนรอบข้างก็คงจะมีความสุขตามเราไปเช่นกันค่ะ ^_^



ชอบเพลงนี้ เวอร์ชั่นนี้เสมอ

ความเหงาในอากาศ

ทุกวันนี้...

เราว่า มนุษย์เราเหงาง่ายขึ้นนะ

เราพยายามจะพูดภาษามนุษย์ผ่านหน้าจอกันอยู่ตลอดเวลา

ทั้งๆที่บางครั้ง สิ่งเหล่านี้มันไม่ใช่ความจำเป็นเลยด้วยซ้ำ


...แต่อาจเพราะความอดทนของคนสมัยนี้มันต่ำลงด้วยมั้ง

เลยเลือกที่จะใช้เงินเพื่อซื้อของบางอย่างทดแทนความรู้สึกเหล่านั้น

ทดแทนความรู้สึกเหงา

ทดแทนความรู้สึกว่าเราอยู่คนเดียวในโลก

จนตอนนี้มันเป็นภาพที่ชินตา

ที่เราเห็นเด็กสมัยนี้ไม่สามารถจะยืนอยู่เงียบๆ ในรถไฟฟ้าได้

ไม่สามารถนั่งรถโดยไม่กดหน้าจอคุยกับเพื่อนได้

ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้อยู่ไกลกันคนละขอบฟ้าขนาดนั้นเลย

เพราะสุดท้าย ถ้าเรื่องเหล่านั้นมันสำคัญจริงๆ

เรากลับเลือกที่จะพูดกันผ่านโทรศัพท์ หรือไปเจอกันมากกว่า

ไม่เช่นนั้น คุณลองถามตัวเองดูสิ...

คนที่เราคุยผ่านหน้าจอแบบนั้น มีกี่คนที่เราเห็นความสำคัญมากขนาดที่อยากเจอกันบ่อยๆ