Ponyo on the Cliff by the Sea กับน้ำท่วมบางกอก

เมื่อวานไปดูเรื่องนี้มา.............

น่ารักมาก ^-^

แลกกับการขึ้นรถไฟฟ้าที่เปียกชุ่มเหมือนน้ำท่วมรถ
เดินที่อนุสาวรีย์ฟ้าผ่าเปรี้ยง ฝนฟ้าคะนองไม่ยอมหยุด
พื้นทางเดินลื่น น้ำเอ่อแบบที่ทำให้เราสไลด์ตัวได้ทุกเมื่อ
มาต่อแท็กซี่ที่ต้องวิ่งฝ่าบ่อน้ำเท่าฟุตบาท
พอขึ้นรถได้ รถก็ติดอีกชั่วโมงครึ่งตอนใกล้เที่ยงคืน
น้ำท่วมมิดล้อรถ
น้ำทะลักเข้าที่นั่งผู้โดยสาร
และคอยลุ้นว่าเครื่องจะดับไหม

คุ้มไหมคะ??

this, too, will pass...

ฉันคิดเสมอ

ว่าประสบการณ์ในชีวิต เป็นสิ่งที่เราต้องค้นหาด้วยตัวเอง
ถ้าฉันไม่คว้าด้วยตัวเอง ก็ไม่มีใครมาหยิบยื่นให้บ่อยนัก
ฉันจึงต้องทำงานหนัก เพื่อเพิ่มส่วนที่ขาดหาย
เพื่อเพิ่มเติมช่วงเวลาที่คนอื่นออกไปหาประสบการณ์ชีวิต ในช่วงที่ฉันมานั่งเรียน

ฉันเชื่อว่า สิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่ ฉันได้รับโอกาสที่ท้าทายและทำมากกว่าใครหลายคนที่ดำรงอยู่ในสถานะเดียวกัน

แต่บางครั้งมันไม่ง่ายนัก ถ้าฉันต้องดำเนินชีวิตที่เต็มไปด้วยความเครียดท่วมสมอง
และคงมีใครหลายคนที่เป็นเช่นเดียวกันกับฉัน

แต่มันคงไม่ยากเท่า

กับการที่คนที่อยู่ใกล้ๆฉัน เค้าไม่ได้มองเช่นนั้น

ถ้าคนที่อยู่ใกล้ๆฉัน เค้าไม่ได้ให้กำลังใจและเชื่อมั่นในสิ่งที่ฉันทำ
และมีแต่คำพูดที่คล้ายจะบอกว่าฉันทำอะไรเกินตัว และคล้ายจะไม่เชื่อว่าฉันสามารถรับผิดชอบชีวิตที่ฉันดำรงอยู่ได้

คำพูดเหล่านั้น มันคล้ายกับว่า ฉัน “ไม่สามารถ” ทำมันได้

ฉันทราบดีว่าเจตนานั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย
เจตนานั้นไม่มีความประสงค์ร้ายเคลือบแฝงอยู่

แต่รู้อะไรไหม

ฉันต้องการแค่ กำลังใจเท่านั้น

ฉันไม่เคยเรียกร้องอะไรที่มันยากไปกว่าคำพูดปลอบประโลมว่า “เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป”

ถึงแม้ชีวิตมันจะยาก

และบางครั้ง ฉันอาจไม่ค่อยมั่นใจกับมันนัก

แต่ช่วยเชื่อแทนฉันได้ไหม...
เชื่อโดยไม่มีเงื่อนไข

ว่า ...


เดี๋ยวมันจะผ่านไป

คิด คิด คิด ...

รู้สึกว่าพักนี้ นาฬิกาในตัวเองเดินเร็วขึ้น

ช่วงไหนงานล้นตัว ก็ล้นจนไม่มีเวลากระดิก
แต่พอว่าง ก็อยากนอนนิ่งๆ ไม่อยากคิดอะไร

การอ่านหนังสือใหม่ๆ ที่คาดว่าน่าจะชอบ
การฟังเพลงใหม่ๆ ที่อยากฟัง
การไปสถานที่ใหม่ๆ ที่ทำให้ตื่นเต้น

เราหาเวลาที่ทำเรื่องแบบนั้นได้ยากเหลือเกิน

เมื่อวานเป็นวันแรกที่รู้สึกอยากอ่านหนังสือ

แต่เหมือนจะพยายามบังคับตัวเองให้อ่านหนังสือที่ซับซ้อนและต้องคิดเยอะๆ ไม่ได้

เพราะมันจะเครียด

ลืมนิสัยที่เคยอ่านหนังสือ วันละเล่ม นิตยสารวันละเล่ม การร์ตูนวันละ 4-5 เล่มไปแล้ว...

รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่เด็กตัวน้อยที่ชอบค้นหาและเรียนรู้แบบเดิมอีก


ใจจริงตอนนี้อยากเขียนอะไรอีกตั้งมากมาย

แต่มันคิดไม่ออกชั่วขณะ

คิดไม่ออกเลย ให้ตายเหอะ...

อาจเพราะวันนี้
ได้กลับไปดู "หมานคร"
หนังที่เคยสร้างความฝันและแรงบันดาลใจให้มากมาย

คิดถึงความรู้สึกแบบนี้จัง ^^

พันบาท...

เมื่อเช้า ไปเกษตรฯ ขึ้น taxi จากหน้าคอนโดเหมือนปกติ
แต่สิ่งที่ไม่ปกติ คือ ที่พื้นรถมีแบงค์พันตกอยู่

เลยเก็บขึ้นมา
และตั้งใจว่าจะเอาเงินนั้นไปทำบุญ

เล่าให้ใครๆ ฟัง
ทุกคนต่างพูดว่าดีแล้ว

เพราะสิ่งที่มันไม่ใช่ของเรา
หรือเราได้มันมาอย่างไม่เป็นธรรม

อาจทำให้เราต้องสูญเสียมากกว่าที่ได้มา


เพราะถ้าเราได้สิ่งใดสิ่งหนึ่งมา
เราก็ต้องสูญเสียสิ่งหนึ่งไป

เหมือนเป็นสัจธรรมของชีวิต...