นิราศงานแต่ง...จิตวิทยา ตอนที่ 1

สวัสดี กลับมาพบ กันอีกครั้ง
คุณผู้ฟัง ขอเสนอ นิราศใหม่
เป็นงานที่ จิตวิทยา ไม่อยู่ใย
เราฝันใฝ่ มาสี่ปี ให้มีมา

เพื่อนคนแรก ของเอกจิต พวกเรานี้
เพื่อนคนดี ณัฐติยา หรือว่าฝัน
แต่พวกเรา ไม่ได้เรียก กันเช่นนั้น
ขอเรียกกัน ว่าป้าต้อย สะดวกใจ

ป้าต้อยเอ่ย บอกพวกเรา เมื่อปีก่อน
ศิลปากร เพื่อนเอย ได้ยินไหม
ดิฉันจะ สละโสด ในใกล้ใกล้
ช้าอยู่ใย ป่าวประกาศ เพื่อเตรียมตัว

พอผ่านไป เกือบครึ่งปี เราเริ่มคิด
โอ้ชีวิต ชิบหายแล้ว งานเดือนหน้า
ชุดกูล่ะ ยังไงล่ะ ซวยเริ่มมา
วิ่งกันร่า หนึ่งเดือน ก่อนวันงาน

จนในวัน ยี่สิบสี่ เดือนกันยา
ความหรรษา เริ่มใน ก่อนหน้านั้น
เพื่อนบางคน มารวมตัว ก่อนหนึ่งวัน
ร่วมสังสรรค์ ห้องแนนซี่ กันเพลิดเพลิน

พอเช้าตรู่ ยังไม่สาง แดดไม่ออก
เราเริ่มบอก ตื่นตื่น เพื่อแต่งตัว
หน้าเพื่อนเพื่อน แต่ละคน ยังนัวนัว
นั่งมั่วมั่ว ไปแถวนนท์ วัดกำแพง




ในช่วงเช้า เพื่อนลางาน ไม่กี่คน
ได้ดิ้นรน มากัน แปดชีวิต
หนับ แนน แจง อาลี ปาล์ม หน่อย มิส (ข้าว)
เพื่อนสนิท อย่างกิ๊ก ก็มากัน



ในช่วงงาน เราทำตัว เป็นประโยชน์
นั่งไกลโยชน์ กินข้าว และถ่ายภาพ
พิธีการ เป็นอย่างไร เราไม่ทราบ
จึงมีภาพ เพื่อนเพื่อน มามากมาย(ทำไม?)




พิธีการ ใกล้เสร็จ อย่างสุดท้าย
เราย่างกราย รดน้ำสังข์ ให้เพื่อนฝูง
ได้ส่งคำ อวยพร เป็นกระบุง
โยนใส่ถุง ให้บ่าวสาว "มีลูกเลย!!!"



ขอตัดผ่าน ที่งาน เลี้ยงช่วงเช้า
ข้ามมาเล่า ช่วงเย็น เห็นจะดี
เพราะระหว่าง แต่งตัว ในช่วงนี้
ไม่ควรมี รูปถ่าย อนาจาร = ="

งานช่วงเย็น หอประชุม ของทหาร
เราเตรียมการ แต่งเต็มยศ กันหรูหรา
เจ้าสาวบอก กูภูมิใจ จริงจริงหนา
แชงกรีล่า ก็ไม่ใช่ แต่มาเต็ม!!!

อยากจะบอก เพื่อนขา กูเหนื่อยมาก
รูปเลือกยาก เพราะมันสวย และเยอะแยะ
เนื้อหา เรื่องในงาน เราไม่แวะ!!!
มากระแดะ ถ่ายรูป กันเฮฮา

แต่จะข้าม เรื่องบ่าวสาว ก็ใช่เรื่อง
เดี๋ยวจะเคือง คนเขียน กันหลายยก
งานวันนี้ ของเค้า อย่ามาหมก!!!
กลับมาวก ประเด็นงาน ก่อนและกัน

แต่จะกล่าว ที่มา ความสัมพันธ์
นิราศนั้น อาจไม่จบ สลบแน่
เพราะฉะนั้น จงดู!!! และจงแล!!!
ตัวพรีเซน จากเพื่อนแก หมัดอาลี



ในช่วงท้าย ของพิธี ที่สำคัญ
พิธีกร เรียกกัน เพื่อนเจ้าสาว
ให้รอรับ ดอกไม้ โยนยาวยาว
แต่เจ้าสาว โยนชนฝ้า เราอดไป

ตอนก่อนกลับ เรารื่นเริง กันอีกครั้ง
เฮด้านหลัง ห้องประชุม กันหนุกหนาน
ถ่ายรูปเยอะ อย่างที่เห็น เหมือนประจาน
"หญิงเหล่านั้น ยังไม่แต่งงาน ล่ะตัวเธอว์"






ก่อนจะลา จากกัน ในวันนี้
พวกเรามี คำอวยพร ให้บ่าวสาว
เก็บบ้านเสร็จ เร็วเร็ว อย่าทิ้งยาว
เจ้าสาวอย่า นับซอง จนเพลินไป (กูอวยพรตรงไหน??)

ไม่รู้ว่า อีกกี่ปี จะมีอีก
งานแต่งเพื่อน ชาวจิต รุ่น 33
มาพนัน กันทั่ว ทุกชั่วยาม
กูว่ายาก!!! ใครจะตาม คนต่อไป...

เอวัง...

ETC.

พวกคุณรู้อะไรไหม??

เมื่อเราโตขึ้น การหาความสุขช่างดูเป็นเรื่องไกลตัวเราเสียเหลือเกิน
ความสุขดูจะลอยห่างไปไกล และมีความรับผิดชอบและความวิตกกังวลเข้ามาแทนที่อย่างสม่ำเสมอ

เมื่อเรายังเด็ก เราเคยหัวเราะและมีความสุขกับเรื่องง่ายดาย
อย่างการเดินเล่น สูดลมหายใจเต็มปอดที่ริมน้ำ
หรือแม้กระทั่งการอ่านหนังสือดีๆ สักเล่ม
สามารถรื่นรมย์กับบรรยากาศเงียบๆ และอิ่มเอมได้บ่อยเท่าที่้ต้องการ

แต่เมื่อเวลาที่ผ่านไปไม่กี่ปี
เรากลับลืมความเรียบง่ายนั้นไปเกือบหมดสิ้น

สิ่งที่เรากลับทำได้มากที่สุด
คือ ความเศร้าและเหงาหงอย

เราอยู่พื้นที่ที่มีคนอยู่มากกว่าเดิมหลายเท่าตัว
แต่สิ่งเหล่านี้มันไม่ช่วย...

.........

เมื่อวันที่ 30 ที่ผ่านมา...
ฉันไปเสพติดความสุขอย่างนึงขึ้น
ความสุขจากการดูคอนเสิร์ต ที่มันหายไปจากความทรงจำของฉันนานแสนนาน

ETC. มาเล่นที่ brick bar

.........

หลายปีก่อน
ฉันเปิดเพลงๆนึงฟัง...
คนที่ฉันรัก เค้าเล่าให้ฉันฟังว่า เป็นเพลงที่เขาฟังบ่อยที่สุด ในวันเวลาที่เขาเศร้าจากความรักในอดีตของเขา
ฉันจำมันได้ขึ้นใจ

"เจ้าชายนิทรา"

...ปล่อยให้ฉันนอนหลับตา ก็ยังดีกว่ารู้ว่าเธอไม่รักกัน...

ประโยคที่ทำให้ฉันเสียใจล้นเหลือ ว่าในวันที่เขาไม่มีใคร ทำไมฉันจึงไม่อยู่ตรงนั้น
และฉันบอกตัวเองมาตลอด
ว่าฉันจะไม่มีทาง ทำให้เขาต้องรู้สึกอย่างนั้นจากฉันเด็ดขาด

.........

วันเวลาที่เปลี่ยนไป

ความสุขผ่านมา
ความทุกข์เข้ามา

ฉันหลงลืมตัวตนบางอย่างของฉันไป
หลงลืมความสุขในบางช่วงชีวิตของฉันไป
ฉันหลงอยู่ในวังวนแห่งความรับผิดชอบ และความซ้ำซาก

ฉันชวนเพื่อนไปดูคอนเสิร์ต ในที่ที่ฉันเคยไป

.........

ฉันชอบความรู้สึกในวันนั้น

บทสนทนาดีๆ
เหล้าดีๆ
เพลงดีๆ

ทำให้ฉันหลงรักอย่างเต็มหัวใจ

และเชื่ออย่างจริงใจ ว่าทำไมถึงมีหลายคนที่เป็นแฟนคลับพวกเขาอย่างเหนียวแน่น

.........

"พวกเขาจริงใจ เชื่อในตัวเองและเป็นตัวของตัวเอง"

นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่คนฟังพึงจะได้รับ
ฉันเคยฟังเพลงของพวกเขาในวันที่ฉันเศร้าที่สุด

แต่ในวันนี้ ฉันเลือกรู้จักพวกเขา ในวันที่ฉันต้องการความสุขใจ

ฉันยังคงเป็นเพียงคนตัวเล็กๆ
ที่เชื่่อว่า เราสามารถทำสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคนทำเพลงได้
นั่นคือ การอุดหนุนผลงานอย่างถูกกฎหมาย

เพราะมันมีความตั้งใจของพวกเขาอยู่ในนั้นอย่างมากมาย

.........

ที่เขียนมาเสียยืดดดดดดดยาว

สามารถสรุปได้ใจความสั้นๆ

ฉันมีความสุขกับเพลงของพวกคุณมากนะคะ ETC.
ในช่วงหลายวันมานี้ ฉันเปิดฟังเพลงของพวกคุณบ่อยมาก
เพราะความรู้สึกดีๆ จากเพลงของพวกคุณในวันนั้น มันสร้างความสุขเล็กๆ สำหรับทุกวันจริงๆ

^__________________^

ป.ล.

ขอแปะคลิปจาก หน้า fb นะคะ...ขออนุญาตคนถ่ายไว้ด้วยที่แอบโหลดมา >/\<

15 กันยายน 2010

15 กันยายน...ของทุกปี


ฉันตอบคนภายนอกไม่ได้เหมือนกัน

ว่าวันนี้สำคัญอย่างไร...

รู้เพียง "ท่าน"

สอนให้ฉัน

รู้จักความสำคัญของ "วันนี้" ไม่ต้องรอถึง "พรุ่งนี้"

รู้จักความสำคัญของ "การทำงาน"

และรู้จักความสำคัญของ "การทำเพื่อผู้อื่น"

แหว่ง...

แค่รู้สึกว่า...

ช่วงนี้

ฉันอ่อนแอ

และมีบางส่วน

แหว่งหายไปอีกครั้ง

ได้กลับมาตอกย้ำตัวเอง...

ไม่มีใครทำให้เรามีความสุขได้เท่าตัวเราเอง

ความทุกข์ก็เช่นกัน




ป.ล. ช่วงนี้เราเจอกันบ่อยไปนะคะ ^^"

ปล่อย...

กลางคอนเสิร์ต
ใต้แสงไฟ
เพียงเบาบาง

ทุกทุกคน
มีความสุข
ยกเว้นฉัน

เมื่อได้ฟังเพลงนี้...

ฉันคงทำได้แค่
ส่งเสียงเบาๆ

และน้ำตาไหล...