ออมสินใหม่...เมื่อไหร่จะเต็ม??

ตัวใหญ่กว่า
ข่มกันเห็นๆ...- -"

แสนอินดี้สีอินเดีย...

(นักกล้ามนั่นใคร???)


วันสิบหก พิจิกา เกิดนึกครึ้ม
ใจอึมครึม อยู่ว่างว่าง(?)มาเขียนบล็อค
ให้ท่านอ่าน ย้อนหลัง ก่อนกดออก
เขียนกลับกลอก เหมือนเคย ว่ากันไป

มิสนักฟัง เชิญนักอ่าน ไปเมืองนอก
ลดต้นทุน ไม่ต้องออก สักสลึง
แค่เดินทาง ไปเมืองทอง ต้องตะลึง
สัปดาห์หนึ่ง พิจิกา หยุดต้นเดือน

งานปีนี้ ที่ชื่อว่า แฟตเฟสเก้า
ด้วยแนวคิด เก๋าเก๋า เหล่าอินดี้
ไปอินเดีย กันเถอะเรา นานนานที
อย่าไปเลย เกาหลี น่าเบื่อตาย

งานเริ่มต้น เที่ยงคืน ยันเกือบดึก
เราแสนคึก ไปตอน ฟ้ามืดแล้ว
คนน้อยน้อย งานเงียบเงียบ เดินแกร่วแกร่ว
เพราะเด็กแนว ดูคอนเสิร์ต ไม่ซื้อซีดี (ฮา)

จะว่าไป เอารูปมา ดูดีกว่า
ชอบแฟตเฟส ปีนี้ว่ะ เพราะไอ้นี่
พวกคัตเอาท์ ลวดลาย งามและดี
โครตอินดี้ และอินเดีย เพลียจริงๆ (คนแต่งน่ะเพลีย - -")







งานคอนเสิร์ต ได้ดู แค่ไม่มาก
ได้ดูแค่ สี่ห้าฉาก จากเป็นร้อย
อาจเป็นเพราะ ตอนเด็ก ดูไม่น้อย
ดูโครตบ่อย เลยเบื่อเบื่อ คนเบียดกัน



มิสผู้ฟัง ขอรายงาน เพียงเท่านี้
แผ่นซีดี ซื้อแผ่นเดียว ไม่อยากเชื่อ
คราวต่อไป พวกเรา อาจต้องเบื่อ
เด็ก(ขา)จิ้งจก มีเป็นเบือ เยอะเกินไป

--จบ--

fat fes.#9

ดิฉันขอลาไปงานประจำปีก่อนนะคะ...

ปีนี้ก็ขาดไม่ได้เช่นเดิม

และมุมมองก็คงเปลี่ยนไปจากเดิม (มาก!!!)

Fat Festival#9



เดี๋ยวจะเอากล้องไปถ่ายรูปมาให้เบิ่ง

when?

คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่นอนไม่หลับ

นอนกลิ้งเกลือกบนพื้นไม้เย็นๆ

เปิดทีวี

มีหนังเรื่อง In America กับเด็กสาวชาวไอริสที่ค้นพบชีวิต

เล็บของฉันสะท้อนไฟหัวเตียงวิบวับ

ในใจคิด...

เมื่อไหร่จะง่วงเหมือนปกติทุกวัน

ตึกฝั่งตรงข้ามค่อยๆปิดไฟทีละดวง จนมืดสนิท

อากาศเย็นจากพัดลม พัดเอื่อยๆ

กลิ่นยาทาเล็บฉุนๆ ไม่จางไปเสียที

แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้นอน...

เมื่อไหร่??