พร้อมรับ...

hi5, facebook หรือสังคมจำลองในอินเตอร์เนตอะไรก็แล้วแต่...

มันเหมือนการจำลองสถานการณ์บางอย่างในโลกของความเป็นจริงนะ

คนบางคน ทะเลาะกันผ่านหน้าจอ โดยไม่เคยเห็นกันว่าเป็นใครด้วยซ้ำ

บางคน ก็ได้เจอความรักที่ตัวเองค้นหามาตลอดชีวิตผ่านหน้าจอเดียวกันนี่ล่ะ

แต่ในชีวิตเรา มันไม่ง่ายเหมือนโลกในอินเตอร์เนตหรอก

เมื่อเกิดปัญหาขึ้นในชีวิตจริง เราไม่สามารถกดปิดหน้าจอเหมือนเลิกเล่นเกมส์ใน facebook ได้

และเราก็ไม่ควรจะโวยวาย ถ้าเค้าไม่ได้เอาเราขึ้น top friends

หรือแม้กระทั่งลบเราออกจาก list เขาก็ตาม

enjoy your life



, just the beginning...

รับปริญญาข้าว: ฉบับเต็ม

เพื่อนข้าวส่งรูปมาให้...

อัพเดทเล็กน้อย





เล็กน้อยล่ะ...

พอล่ะ (ขี้เกียจ...)

ใครเป็นใครดูเอาเอง...

เสาร์ที่ฝนตก

วันนี้ เป็นอีกวันที่ฝนตกแล้วไม่เหงา...
เพราะเพื่อนๆเรามารวมตัวกันแบบที่ไม่เจอกันนานนับปี

(นี่ตูเรียนโทมา 3 ปีกว่าแล้วเรอะ - -")

มีตากล้องกิตติมศักดิ์มาถ่ายรูปเก็บเป็นที่ระลึกให้หลายคน

ถ้าได้รูปมาแล้วจะเอามาให้ชม...

ป.ล. ผู้ชายมักชอบซื้อเครื่องประดับให้ผู้หญิงเหรอ??
ทำไมทำสร้อยใส่เองแล้วต้องมีคนถ่ายว่ามีคนทำให้
ชอบแบบไหนก็ไปทำเอง...ดีกว่าซื้อมาให้แล้วไม่อยากจะใช้

ชิชะ!!!

คิดถึงเพลงนี้ มาาากกกกกก...

ฟังเพลงอื่นๆ คลิกที่นี่

เหอ เห่อ...

ชอบสร้อยเส้นนี้...

ชอบเสื้อตัวนี้...

เอามาอวดแค่นั้นแหละ

Santa Lucia...

ถึงแม้วันนี้จะเดินทางไปวังท่าพระไม่ทัน...
แต่ก็ขอร้องเพลงนี้อยู่ที่เกษตรฯแล้วกันนะ

15 กันยายน
วันศิลป์ พีระศรี



ชอบ Santa Lucia Version นี้มากๆ โดย Mario Lanza

วันเกิดตาล ตาล&ซ้อมรับปริญญาข้าว ข้าว...

วันเกิดตาล ตาล...
ไปกินบุฟเฟ่กันมา
(ดองรูปมากๆ)
เบิ่งเอาๆ

นี่คือภาพบางส่วนกับเพื่อนศิลปากร
ณ ม.บูรพา
เหตุการณ์ที่น่าจดจำไม่สามารถเปิดเผยได้ในรูปถ่าย

แต่ได้ข้อคิดที่ว่า...

คนเหมือนกันมักโคจรมาพบกัน
และวงเหล้าเป็นสิ่งละลายพฤติกรรมชั้นดี ...

เหนื่อย...

การทำให้ทุกอย่างในชีวิตมันสมดุลนี่เหนื่อยเนอะ...

เสาร์อาทิตย์นี้ขอไปทะเลนะ

ไว้จะเอารูปมาฝาก

หนังสร้างแรงบันดาลใจ...

เมื่อวานนี้เป็นวันว่าง...ซึ่งนานๆๆๆๆๆ จะมีซะที
หลังเสร็จสิ้นภารกิจทั้งหมด เวลาพอมีเหลือ
ไปดูนี่มา

Coco Avant Chanel



โดยปกติ ส่วนตัวก็ชอบดูอะไรที่เกี่ยวกับแฟชั่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
พวกรายการ reality ต่างๆ ดูหมด America Next Top Model, Stylista, Project Runway,She's got the look (นึกไม่ออกล่ะ)
มีรึเรื่องนี้กุลนันท์จะพลาด...







(จะ Spoil ล่ะนะ)







ออกจากโรง สิ่งที่ได้กลับมากลับผิดไปจากที่คิด
ชีวิตของเด็กหญิงโคโค่ ไม่มีแรงบันดาลใจมาจากความฝันในชีวิต
เธอแค่อยากเป็นผู้หญิงที่ "ทำงาน" เลี้ยงตัวเองได้

แต่สิ่งที่ผลักดันให้เธอเป็นอย่างที่เป็น คือ การสูญเสียคนรัก


โคโค่เป็นนักขบถตัวจริง
ทั้งวิธีการคิด การดำเนินชีวิต และความรัก

ความรักที่เด็กหญิงโคโค่ได้รับอยู่นอกเหนือกฎเกณฑ์ทางสังคม
เพราะคนที่เธอรัก แต่งงานกับคนอื่นเพื่อเงินและหน้าที่การงาน

แต่นอกจากการไปแต่งงานกับคนอื่นแล้ว
ผู้ชายคนนั้นก็จากเธอไปตลอดกาล

ภาพที่โคโค่ไปยังจุดที่คนรักเธอเสียชีวิต

เฮ้อ... จำได้ติดตา

หนังเรื่องนี้ ไม่มีอะไรต่างจากหนังอัตชีวประวัติทั่วๆไป
แต่สิ่งที่ต่างออกไป คือ ชีวิตของโคโค่ต่างหาก

ดูแล้ว feminism พุ่งปรี๊ดดดดด........





นึกถึงคำพูดของเพื่อนคนนึง
ตอนที่ได้ยินรู้สึกขำ แต่ตอนนี้รู้สึกว่ามันจริง

"การจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ เราต้องยอมสูญเสียบางอย่างเพื่อให้ได้มา"

ป.ล.การที่ผู้หญิงไปดูหนังคนเดียว มันให้ความรู้สึกดีออกนะ
^_^

update เสียหน่อย...

ช่วงนี้ความเครียดเบาบาง(เหรอ?)
เจอ accident ที่ไม่เป็นอันตรายแต่ทำให้หงุดหงิดใจไป
เลยกลับมานั่งขำกับชีวิต

ช่วงนี้ฝันถึงชีวิตมัธยมบ่อยจริง
เห็นตัวเองใส่ชุดนักเรียนม.ปลาย
คิดถึงช่วงเวลานั้นชิบเป๋ง

ในฝันก็มีแต่คนหน้าเดิมๆ
เพื่อนหน้าเดิมๆ
แต่เมื่อคืนแปลกใจ

ฝันถึงคนๆนึง
เพื่อนที่หายไปนาน
ไม่เจอหน้ากันนมนานนนเป็นชาติ
ตั้งแต่มันจบไปตอนม.ต้นโน่นแน่ะ

ในฝันเจอมันในที่สอบ ent'
(แต่ในความจริง มันไปเรียนเทคนิคฯ)
โครตดีใจ กระโดดกอดคอมันเลยมั้ง...

ตื่นมาเลยสงสัย
อยากรู้ว่ามันจะเป็นยังไง
เคยหนีคดีไปอยู่ต่างจังหวัด
แต่ตอนนี้ได้ข่าวมาแว่วๆว่ามันมีลูกมีเมียแล้ว
เริ่มอยากเห็นลูกมันตะหงิดๆ
จะกวนตีนเหมือนพ่อมันไหม...

ส่วนฝันถึงมัธยมครั้งก่อนๆ
ก็คนเดิมๆ
เปลี่ยนเรื่องเปลี่ยนราวไปตามความฟุ้งซ่าน

ไม่รู้มันจะมีใครเหมือนเราไหม??
เค้าวาช่วงเวลาที่เราฝันถึงเป็นช่วงที่เราคิดถึงและมีความสุขที่สุดในชีวิต

ใครอ่านอยู่...มาเล่าให้ฟังบ้างสิ ^^

smile smile smile... ^___^

I really LOVE her...



Her name's Kaitlyn Maher ...